Over Wifi, oranje shirts, tradities en meer…
Van de in eerste instantie grote groep deelnemers vielen al snel enkele namen af. Ervan uit gaande dat onze Belgische reisgenote een andere slaapaccomodatie zou krijgen, is de maximumgrootte van de groep op 12 gezet. Van de grote groep meldde als eerste ons aller Flo zich af, vanwege thuisblijfverplichtingen door toernooien elders in het jaar. Vervolgens konden beide Helderse heren geen nee zeggen tegen hun werkgever… de ene met een grote oefening, de ander met een startbijeenkomst om het jaar goed te beginnen. Hierdoor is de moordende concurrentie in één klap de wereld uit geholpen. Cyber heeft nog geprobeerd om Don Leo voor zich te winnen door het verzorgen van een ontbijtje tijdens een toernooi in Almelo, en Jules, die omwille van de ‘gezelligheid’ toch maar meegegaan is naar de Alassio Cup, wilde zich daar stiekem voor de grote heren van zijn beste kant laten zien. Maar de beide jonkies konden door deze verplichtingen van anderen toch hun reis aanvangen.
Tijdens het Rinus de Jong, ook wel bekend als ‘het opwarmertje voor Lund’ (vorig jaar waren Flo en Curly daar actief), waar Shiny en Cyber al hun kunsten mochten vertonen, kreeg Den Daaf op de tribune opeens een mailtje. Er was een last-minute afzegging… en of hij toch nog mee wilde… Zijn eerste reactie was: “O, dat vinden ze thuis vast leuk! Ik ga direct even informeren!”, en de rest is inmiddels geschiedenis. En Curly heeft zodoende een weekje extra aan zijn huisje kunnen klussen…
De heenreis verliep uitermate voorspoedig. Door een hogere verwachte snelheid op de Deutsche Autobahn was de vertrektijd enigszins aangepast, en buiten onze Turkse Mafia die uiteraard weer als laatste arriveerde, was iedereen op tijd in Deventer. Daarvandaan is de weg ingezet naar Hengelo, om Den Daaf thuis op te halen. De befaamde knuffelpartij met Esther was alweer enkele jaren geleden, en werd direct in glorie hersteld (over het opnieuw aanvangen van vervallen tradities… ).
Een lange rit later bevonden wij ons precies volgens schema op de boot, en kwamen daar – voor het derde achtereenvolgende jaar – wederom de gehele groep van UBALL tegen. Vanaf de boot snel doorgereden naar Anna, waar er – nog tijdens het knuffelen – onenigheid ontstond over de kamerindeling. Waar Cyber en Jules meenden een keer boven te kunnen slapen, werden ze hier vriendelijk doch dringend door Don Leo uitgezet. Turkse Mafia en Jackermans hebben de traditie gebroken dat men niet drie jaar achter elkaar in hetzelfde bed mag slapen… en Don Leo heeft het niet voor elkaar gekregen om samen met Ara op een kamer te liggen. Onderweg was al door Edje geïnformeerd of een twaalfde bed mogelijk was, en dit bleek inderdaad zo te zijn. Zodoende werd op de kamer van Spijker en Shiny een derde bed geïnstalleerd voor ons aller Ara.
De Max was weer traditioneel… hij blijft het noemen waard, want in dit geval was er zelfs sprake van een flinke wachtrij vanwege de enorme drukte bij binnenkomst: drie hele tafeltjes waren half bezet. Onze gastheer (dezelfde als ieder jaar) heette ons van harte welkom. Drie kwartier na binnenkomst had iedereen het grootste deel van zijn bestelde eten. Het halen van wat (zowel missende als extra) burgers, friet, nuggets, saus en frisdrank spreekt uiteraard voor zich. Een jammere bijkomstigheid is dat Cyber het nodig vond om een heel dienblad patat direct van het tafeltje af te stoten, maar desalniettemin bleef er genoeg over.
Via Max ging de reis door naar EOS, waar er tot ieders verbazing minder wedstrijden op het programma stonden dan vorig jaar. Waar er eerder 6, 7 of 8 games per dag gefloten dienden te worden, waren dit er nu 5, 6 en bij uitzondering 7. ’s Avonds in het huisje bleken de twee jonkies toch de hint van Don Leo in de Info 2012 niet goed begrepen te hebben, en nadat de zwarte en de witte koning van het veld waren gehaald, werden deze direct vervangen door een omgekeerde toren… maar na drie spelletjes hebben toch ook Cyber en Jules zich boven gemeld. Daar bleek de door Ara klaargemaakte lunch gereed te staan (“Maar jullie hadden er toch niet om gevraagd onderweg?”), die bestond uit een aantal heerlijk zelfgemaakte cakejes.
In een samenzijn met alle 12 bleken er toch bepaalde mensen die zich afscheidden door facebook, laptops, NBA-wedstrijden en het maken van het reisschema. Dit laatste gebeurde door nieuwe planners, Spijker en Ara, en een derde bemoeial, die het ondanks alle goede bedoelingen een stuk chaotischer maakte… . De zus van Cyber (“Eveline van den”) hield ons via facebook op de hoogte van haar dagelijkse bezigheden (“Redelijk gefloten in Leiden, niet super tevreden, maar de wedstrijd was wel erg spannend tot de laatste seconde!” of “the hangover...erg grappig!”).
Het ontbijt de volgende ochtend geschiedde om kwart voor zeven, en het gemiddelde van vijf uur slaap per nacht zou door de meesten ook in de nachten die nog volgden wel gehaald gaan worden. Shiny – op de foto is te zien hoe hij aan zijn bijnaam komt - was vaak de eerste die het voor gezien hielt vanwege de topprestaties die de dag erna geleverd moesten worden. Hij werd stipt gevolgd door onze nestor, die ook even op zijn rug ging staan. Grijze Uil bleek ook dit jaar weer degene die het ’s ochtends voor elkaar kreeg om als eerste aan het ontbijt te zitten. Ongetwijfeld diende dit om zich in alle rust voor te bereiden op nog een dagje vliegen over het veld… waarbij het overigens noemenswaardig is, dat hij meerdere malen zijn longen verloren is.
De avond na de tweede toernooidag was het reeds de beurt aan Morgan om bij Huize Anna ten tonele te verschijnen. Hij uitte direct zijn teleurstelling over het ontbreken van Curly, vanwege zijn humor en zijn fantastische Engelse uitspraak… en om zijn teleurstelling nog groter te maken, vond zijn laatste slachtoffer van de avond het nodig om roet in het eten te gooien. Hij was aan het kijken hoe ver zijn kennis van de omstreken van Lund was. Edje heeft aan de telefoon de straatnaam van onze boerderij een keer of acht moeten spellen voordat dit bij Den Daaf en Jackermans aangekomen was… naar achteraf bleek hadden zij de Turkse versie van TomTom bij zich, die in Zweden door het afwijkende magnetisch veld niet volledig goed functioneerde.
De ochtend die volgde, vonden Cyber en Jules het nodig om na het ontbijt nog even hun lichaam te laten rusten. Toen Fritz ze vervolgens wakker maakte, had dit niet direct het gewenste effect… in plaats van opschieten om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken, schoten de heren op om ook nog even hun niet-dagelijkse ochtendgymnastiek te doen… in ondergoed (in Zweden, in de eerste week van januari) buiten over het grasveld enkele rondjes rennen. Na wat gefronsde gezichten van achter de ramen van het woongedeelte van Anna, gingen ze toch maar weer snel naar binnen.
Diezelfde dag hebben Uncle Fritz en Cyber de absolute topper van het toernooi gefloten. Een Meisjes U11-wedstrijd van Ik EOS Lund, die door een hoop enthousiaste jonge moeders [categorie Fritz] aangemoedigd en door een prachtige Zweedse coach [Emma, categorie Cyber] gecoacht werden. In het veld waren enkele aanwijzingen nodig voor de spelers om de bal een bepaalde kant op te spelen, het blijft jammer dat de tegenstanders dit af en toe ook doorhadden en ertussen doken… En het is zelfs nog gelukt om in deze wedstrijd een aanvallende fout te fluiten.
Tijdens die Lundaspelen heeft ons aller Kristoffer een facebook-account opgericht, speciaal voor de refs. De profielfoto is het vest van Jackermans, die op dat moment nog niet gedronken (bijnaam Whisky?) had. Vooral Don Leo bleek zeer actief op dit forum, en later ook onze ex-Nederlander Hans Bijkerk. Het Wifi in het huisje werd – naast het updaten van deze facebookpagina – ook actief gebruikt voor het contact met het thuisfront. Vooral de twee Lundgangers met een nieuwe relatie hadden hier veel behoefte aan . Daarnaast is het de moeite waard om te noemen dat Fritz het pingen ontdekt heeft… zijn telefoon ging een keer of 20 af zodra hij het huisje binnen kwam lopen.
De avond voor de finaledag was weer vol verrassingen over de nominaties. Er zijn door de diverse Lundgangers niet minder dan zes(!) finales in de wacht gesleept. Edje en Hans Bijkerk (die we ook maar meetellen) de Heren u20, Mr EOS de Dames u20, Den Daaf Dames u18, Leo en Ulu samen Dames u15 en Jackermans de Heren u15. Ara floot een Jongens U16 halve finale, net als Jules en Cyber, die tot hun grote vreugde samen aan mochten treden. Spijker had twee halve finales U16 en U18, en ook Fritz en Shiny moesten een topprestatie leveren. Ara was na haar wedstrijd nog niet klaar, want na de bewezen onkunde van Cyber moest toch een beetje fatsoenlijke fotograaf de finale van Edje op de gevoelige plaat vastleggen.
De finaledag zelf was weer even chaotisch als altijd. Mensen die bij een hal zijn achtergebleven, shirts en gesmeerde boterhammen die vergeten worden mee te nemen, en geklaag over auto’s die te ver weg van Idrotts geparkeerd staan. Ook heeft Kristoffer achteraf moeten bekennen dat de nieuwe officiële kleur voor de finalewedstrijden aangepast moet worden na de oranje invasie van dit jaar. Den Daaf heeft na zijn game zijn shirt zelfs nog uitgeleend, en toonde vol trots dat er na afloop niets meer onder zijn inloopjack zat… En zo waren ook diverse buitenlandse scheidsrechters dit jaar in het oranje te zien.
Daarnaast is het wel duidelijk dat deze Lund-trip een stuk duurder is geworden dan voorgaande jaren. Naast een meer uitgebreide sessie bij de Max en minder te fluiten wedstrijden, zijn er ook diverse parkeerbonnen opgelopen. Het enige geluk voor Ara is dat de voorgaande bonnen ook nooit doorgestuurd zijn… en Don Leo vond het nodig om vanuit de auto te bellen wat het betekende als je een flits zag buiten de auto op het moment dat je te hard reed.
Na een tweede knuffelsessie bij Anna thuis, werd de weg ingezet richting Trelleborg. Jackermans en Den Daaf wisten de weg al, dus die reden geheel logisch achteraan. In pizzaria Istanbul had Cyber enige problemen met het drinken van zijn perencider, en menig tafelgenoot heeft dit moeten merken… toen het daarna echter ging om pizza in zijn keel in plaats van vocht, was Mr EOS gelukkig helder genoeg om met ferme docentenkracht te ondersteunen. De bootreis terug was er voor negen van de twaalf een normale… rond elven naar bed, en op tijd weer wakker worden. Jules, Cyber en Ara vonden het echter nodig om rond enen nog de weg te zoeken naar de sauna, en na een aansluitend bubbelbad pas even over drieën hun bed op te zoeken.
Gevolg hiervan was wel dat Don Leo om 7:15 – het moment dat we richting auto’s moesten – bijzonder hard op de deur moest kloppen om de twee jonge goden uit hun dromen te halen. Eenmaal onderweg echter werd de slaap door diverse mensen weer snel hervat. Ontbijten deden we in een schattig (retro?)-jaren-’60-pension, en Edje blijft maar beweren dat het toeval was dat we daar uit zijn gekomen. De rest van de reis verliep voorspoedig, en voor we het wisten kwamen Hengelo en Deventer alweer in zicht. Er werd flink geknuffeld, want het zou nog een hele dag duren tot we elkaar weer zouden zien… En Ara heeft beloofd om zo nu en dan eens langs te komen.
2012 was – wederom – een topper!
