LUND - Even bizar als altijd
“2010 wordt weer een TOP-per”, zo voorspelde Harry met zijn mannen – dat er 2009 onder de mailtjes stond zij hem vergeven. En het was een topper. Het was een jaar van het doorbreken van tradities, maar daarover meer. En van het instellen van andere, nieuwe tradities, daarover ook later meer. Een redelijk traditioneel jaar met 3 nieuwelingen een paar oude Lund-‘rotten’ en wat gehang daartussen in.
Oudejaarsdag werd er verzameld in Staphorst. Ownee, die paar uurtjes slaap waren de wisseling tussen 2009 en 2010… terwijl we als gebruikelijk in een wegrestaurant een kop sterke koffie zaten te drinken, begon de eerste pret al. Koekjes werden als basketballen in koffiekopjes gemikt (ja één koekje, kopjes meervoud). Don Leo was het ongelukkige slachtoffer, die zijn trui schoon moest maken.
Doordat de Harde Juiner het nodig vond om uit te slapen, was het nodig de gehele planning iets op te schuiven. Al met al verliep de reis voorspoedig doch werd de verloren tijd helaas niet ingehaald.
In Lund was er even verwarring wat eerst te doen: de Turkse Maffia vond het hoognodig om toch écht eerst wat Halal te gaan halen bij de plaatselijke Max, maar de rest besloot door te rijden en met één auto was het toch wat te gedurfd. Na een hartelijk weerzien met Anna (voor de nieuwkomers werden de verwachtingen in de zin van ‘zorgzaam’ en ‘boerendochter’ geheel waargemaakt), werden de auto’s uitgeladen en ging er een redelijke hoeveelheid aan snoep, versnaperingen en drank - wel zonder alcohol - het huisje binnen. Volgens Mr. EOS ‘niet meer dan normaal’. Dat scheidsrechters dus gezonde mensen zijn die voldoende voedingsstoffen binnen krijgen, is hiermee bewezen.
De Max was als normaal…. Dubbel bestellen, enkel afrekenen, één op de vier dingen missen, nog heel veel vragen en ruim meer krijgen dan je besteld hebt. Voor sommigen de enige keer, anderen zouden nog vaker terugkeren naar dit burgerparadijs [AHUM].
Tijdens het ophalen van het schema was meteen duidelijk hoe Mr. EOS aan zijn naam is gekomen. Terwijl de overigen rustig kennis maakten met allerlei buitenlandse scheidsrechters, stond Mr. EOS met mensen met EOS-vesten aan te praten (en één specifiek, rara wie). Die avond bleek dat er op het toernooi 460 (!) teams zouden spelen, en er 84 (!!!) scheidsrechters zouden fluiten. Reken uit je winst. Als Nederlands clubje varieerde het aantal wedstrijden tussen 7 en 9 op de eerste drie dagen. Buiten vader en zoon die samen hoognodig een extra wedstrijd moesten fluiten, heeft iedereen zich die dagen keurig aan zijn schema gehouden. Het maken van het rijschema stond werd iedere dag gedaan door de immer zorgvuldige Flo en Spijker.
Dan het instellen van nieuwe tradities. De twee Youngsters zagen in de benedenkamer bij Anna een schaakspel staan en waren meteen verkocht. Na snelschaken werd het gewoon schaken, waarbij wit, op een enkele uitzondering na, bleef zegevieren. Met eerlijk loten is Jules erin geslaagd om deze witte kleur vaak te claimen. De andere jonge hond in het gezelschap kon zich niet voldoende concentreren om de winst vaak te pakken.
Na de vaste masseur die Edje vorig jaar meegenomen had, is dit jaar gekozen voor een andere oplossing…. een masseur van even buiten Lund, Morgan is zijn naam, werd voor een avond binnengehaald in het huisje om iedereen even letterlijk onder handen te nemen. Dit werd als zeer prettig ervaren na twee dagen lang fluiten. Volgend jaar weer?? Buiten de masseur had Edje die avond ook nog een schone dame meegenomen op verzoek van Don Leo… en de dagen die daarna kwamen, zijn zij redelijk vaak samen gesignaleerd. Inga is haar naam… Zou het toeval zijn dat zij zo vaak op de foto staat??
Maar Don Leo was niet de enige die tijdens het toernooi een leuke meid tegenkwam. Bambi was in één klap verkocht toen hij de voorlaatste dag van het toernooi de Victoriahallen binnenliep… de werkelijkheid bleek nog leuker te zijn dan de verhalen vooraf. Na afloop van de finales staat Emilia toch nog met hem op de foto.
Na drie dagen toernooi was het maandagavond en dat betekent met z’n allen naar EOS om het schema van de finaledag te gaan bekijken. Don Leo (Jongens U12), Flo (Meiden U18), Edje (Dames U20) en Hasan (Meiden U13) hadden de eer een A-finale te krijgen, verder stonden er voor ons Nederlanders halve A-finales en hele B-finales op het programma. Geen reden tot klagen dus!
Naarmate de avond vorderde (en de avond duurde niet zo heel lang) werd het aan het uiteinde van de tafel toch bijzonder gezellig. Jules had zich al afgekeerd, maar door de andere jonge heer werd toch nog een poging gedaan Zweden niet zomaar te verlaten. Op de avond zelf liep het helaas spaak, achteraf werd er via-via-via nog geïnformeerd naar een contactadres van die spontane Hollander.
De finaledag zelf was de echte TOP-per. Na de eigen wedstrijden verzamelden wij ons allen (nadat diverse mensen voor zichzelf al een tussenstop hebben gemaakt bij de lokale super) in de Idrottshallen om te gaan genieten van een paar prachtige finales. Een deel was redelijk walk-over, een ander deel was toch wel erg leuk om naar te kijken. Het is maar goed dat de youngsters niet floten, want die hebben de hele finaledag naar andere dingen zitten kijken dan naar de wedstrijden op het veld. Het lange blonde haar en de blauwe ogen waren redelijk nadrukkelijk aanwezig en een ware lust voor het oog. Hoogtepunt is - twee minuten voor het einde van de dames U20 finale – de opmerking ‘De wedstrijd wordt nog spannend’ en het geïrriteerde antwoord ‘Gaan we nu opeens naar de wedstrijd kijken?’ Om over het – eerder op het toernooi – beïnvloeden van wedstrijden als scheidsrechter maar niet te spreken (ehm…. Ja. Dat is dus nooit gebeurd).
Na de finales was het nog even dagzeggen en in sommige gevallen dagzoenen van een aantal bekenden. Daarna de auto in waar in één geval een mooi geel papiertje op lag.
Dan het verbreken van tradities. Doordat er in Lund een groot internationaal toernooi bezig was (oh ja??), bleken alle pizzeria’s in het centrum bezet…. En een alternatief werd niet gewenst. Totdat Edje zijn blaas niet meer op kon houden en we na een half uur lopen het eerste gehucht binnenstapten dat we tegenkwamen. Dit bleek een Thai te zijn, op zich niet verkeerd. Buiten het feit dat Mr. EOS ondanks zijn winterschoenen koude voeten kreeg (noem je een deur waaronder een kier van 20 cm zit nog een deur?) was het etentje zeer geslaagd. Het einde van het toernooi was duidelijk merkbaar want de onderwerpen begonnen zich alweer toe te spitsen op de Nederlandse scheidsrechters(problematiek).
Wel opvallend was het hoofddeksel van onze student literatuurwetenschappen. Na een jaar eerder de belofte uitgesproken te hebben een heel jaar niet naar de kapper te gaan, heeft hij nu de belofte uitgesproken om zodra hij zo’n hoofddeksel tegenkomt (dit exemplaar was tot voor het toernooi eigendom van Edje), deze direct aan te schaffen. Staat in ieder geval beter dan een haarbandje, nu hopen dat de BSC het nog goedkeurt…
Na nog een nachtje heerlijk slapen bij Anna (en ja, ook de laatste dag weer om kwart over zes de wekker en om half zeven de tweede wekker met overheersende stem), was het tijd om huiswaarts te keren. Op de boot geen bekenden deze keer, zoals op de heenweg wel het geval was. Bij de Nederlandse grens mocht een flinke sneeuwbui de pret niet meer drukken:
LUND 2010 was een TOP-per.
geschreven door een van de youngsters ---- syb.
neeeeeeeeuuuu nie die van de kast
de input .... van iedereen die mee was.
Door LuluHoops
Geen opmerkingen:
Een reactie posten