Het is zaterdag 10 december, een sportdag voor vele gezinnen. Zo ook voor basketballers. Deze dag brengt me in Breda, waar er basketbal wedstrijden in volle gang bezig zijn. De kantine is hier vol vanwege Dart wedstrijden en wie zich het darten en basketbal niet interesseren kan zich vergapen aan voetbal op tv (Waarom altijd voetbal en niet een andere sport, zoals basketbal?). Wat de kantine nog bijzonder maakt is dat er nog een hok, ruimte, is voor de asfalteerdes (rokers) onder ons. Je zou in zo een ruimte eigenlijk geen sigaret hoeven op te steken, je kunt in een ruimte van 2 bij 2 altijd gratis mee roken.
Na een kopje thee genuttigd te hebben (De koffie schijnt er niet te drinken zijn, iemand ervaring?), ben ik naar de zaal gegaan. Het ziet er vertrouwd uit, 2 wedstrijden over de breedte van het veld, waarvan één daarvan een rayon wedstrijd was. Volle tribunes met ouders, vrienden en andere geïnteresseerden. Maatje van me herkent een oude speelster van hem en we blijven kort kijken. Hij verteld trots over zijn oud speelster. De regio wedstrijd is ondertussen afgelopen en er word daar op dat deel van de centercourt het veld opgemaakt voor de landelijke wedstrijd dat zal volgen.
Als neutrale toeschouwer heb ik geen voorkeur wie er wint maar het is na afloop van de wedstrijd al gauw duidelijk wie de winnaar is, niet de thuis ploeg. De coach wacht de twee arbiters op bij de tafel om direct een betoog te houden waarom zijn verlies aan hen lag. Wederom een herkenbaar beeld van een type coach die zich genoodzaakt voelt om zijn hart te luchten bij de twee arbiters (bij wie kunnen de arbiters hun hart luchten?), die waarschijnlijk al tijdens de wedstrijd al één en andere hebben moeten aanhoren. De speelsters moeten in de tussentijd zelfstandig hun wonden likken. Er is op het moment dat ze de steun van de coach het hardst nodig hebben, niemand om hun op te vangen. Helaas voor 3 meiden is er geen tijd om er te veel bij stil te staan, want ze moeten taken verrichten. Na een snelle douche zitten de meiden achter de tafel.
De club helpen met allerlei taken zoals achter de tafel zitten of fluiten is van levensbelang voor elke sportclub in Nederland. Spelers zien het als vanzelfsprekend dat er mensen achter de tafel zitten en dat er twee scheidsrechters aanwezig zijn. Maar dat is zeker niet zo, de club is vaak al heel blij dat ze de takenschema rond krijgen hebben dan vaak geen oog voor de zwaarte van de wedstrijden.
De andere kant van de centercourt is ondertussen opgebouwd en de toeschouwers (bestaande uit vrienden en spelers van de vorige wedstrijden) van de thuis ploeg verplaatst zich naar een kant en de toeschouwers van de uit ploeg naar de andere kant, aangevuld met neutrale toeschouwers. Er staan in de tussentijd twee vreemde figuren aan de rand van het veld tegenover de jurytafel. Mannen in een zwarte broek met te brede broekpijpen en te lage kruis, een one size fit all principe. De vrouwen in het korps klagen er al jaren over, maar geld wint het toch van de professionaliteit. Het meeste onderscheidende moet nog komen als de heren de jackets uit doen. Het shirt is oranje, daar gaat de gezegde ‘’Mannen/Vrouwen in het grijs’’. Ergste is nog dat als er een team in oranje speelt, dan moeten ze alsnog in grijs fluiten. Het doet me meteen denken aan de voetbalscheidsrechters in Italië. De vraag is wat er mis is met grijs, alsof scheidsrechters in het grijs niet genoeg besproken worden. Misschien is het gedaan voor de beoordelaars, die kunnen dan de scheidsrechters beter volgen. Ik zag bij de Rinus de Jong toernooi in Den Bosch scheidsrechters in freeking zebra shirt (zelfde shirt als arbiters bij college basketbal gebruiken). Wat een geweldige iedee heb ik soms toch ….
Terug naar de wedstrijd, die is in volle gang. De thuisploeg staat al de hele tijd achter en zal dat nooit goed maken. We hadden het net over taken uitvoeren en rekening houden met wie je bij welke wedstrijd je iemand plant, daar is bij deze wedstrijd duidelijk niet over na gedacht. De 24 seconde klok moest regelmatig gecorrigeerd worden en dat resulteerde in een wissel van de 24 seconde operator. Ook schrijver leek onervaren maar dat valt minder op. Ik weet niet hoe in het land aan toe gaat maar, in veel clubs zijn cursussen voor tafelen en vooral voor schrijven. Een scheidsrechter moet een cursussen volgen om bevoegd te worden om te mogen fluiten, waarom niet voor de juryleden? De cursus voor een jurylid duurt maar één middagje of avondje. Tegenwoordig heb je ook voorbeeld sheets waar de schrijver van kan spieken. Helaas voor de 24 sec. operator is er geen cursus, geen voorbeeld sheet en is het ook nog eens het gene wat het meest opvalt en invloed heeft op de wedstrijd. De 24 sec. is zeer makkelijk te leren, maar het heeft wel je volle aandacht nodig en daar schort het nog vaak bij mensen.
Gelukkig was de 24 sec. na de wissel geen issue meer. Het enige wat over bleef is de frustratie van mensen om het veld heen. Wie wat beter geïnformeerd is weet dan dat er een derby bezig is tussen Breda en Tilburg met de nodige bagage. Het thuis publiek laat zich goed horen, maar ze realiseren zich snel dat het een verloren zaak is en richten zich op de arbiters. Je zou bijna zeggen dat de heren in oranje een rode shirt hebben en een aantal van het publiek een stier zijn. Het commentaar word steeds groffer, zelfs beledigende teksten over de achtergrond van de scheidsrechters. Waren het niet de onopgevoede voetbaltoeschouwers die een ruim vocabulaire hebben ontwikkeld bij het toespreken van de arbiters? Helaas kan het ook in basketbal land. Ze zeggen dat sport emotie is, dat word dan als vrijbrief gebruikt om dan echt alles te kunnen zeggen dat ze willen. Sport is inderdaad emotie, maar niet de emotie wat mensen altijd denken. Ik denk dan aan hard werken, discipline, mentaal steker zijn dan je tegenstander, sportiviteit en respect. Helaas ontbrak meeste van deze eigenschappen.
Gelukkig werd het feestje compleet gemaakt door de beheerder die eiste dan de wedstrijd om 18:00 gestaakt zou worden. Om 6 uur moest er nog een groot deel van de 4e kwart gespeeld worden, maar de beheerder liet zich regelmatig horen. Ik vond het al vreemd wat die man de hele tijd achter de tafel en banken aan het doen was. De beheerder kon het toch niet over zijn hart krijgen om de wedstrijd te stopen, waardoor de wedstrijd als een nachtkaarsje langzaam uitging.
Jammer dat de derby niet zo spannend was maar de kleintjes van Barons moesten het afleggen tegen de gebalanceerde Pendragon. Het rustige zuiden kan zich toch roeren, daar gaat mijn beeld van het gemoedelijke zuiden. Terug naar de vertrouwde randstad, ook daar word er gebasketbald. Daar aangekomen is het begin beeld hetzelfde, drukke kantine, wedstrijden in volle gang en toeschouwers. Er word gespeeld op vier velden, genoeg bekenden om de basketbal dag mee te bespreken en weer op de hoogte worden gebracht van de ins en outs.
Door Schuff Schuff Hoops
Geen opmerkingen:
Een reactie posten