Tjaaaa ...... eindelijk ligt een beetje sneeuw op de grond.
Kon maar niet in slaap komen gisteren nacht en zag buiten lekkel sneeuwen
en dacht ........ geeeeeeweldig .... eindelijk en was binnen aan het kijken van de dvd van de wedstrijd van me jongens die ik dag er voor vroeg
heb laten maken.
Stel je voor dat je al bijna een maand lang tegen de jongens zegt dat we vroeg spelen op zaterdag morgen en dat ze als volwassen naar die wed. moeten leven. Maak afspraak dat we 09.45 uur vertrekken ......
wat zie ik tot mijn spijt ... komen er twee aanzeilen zo rond 10.05 uur
in de morgen. Dus vertrokken we met half uur vertraging richting Oosterhout
voor een belangerijke wedstrijd.
Hoef denk ik niet uit te leggen wat er gebeurt is tijdens die wedstrijd.
Wij kregen dik op onze broek met 30 punten verschil en verloren dus die uit wed. Weg onmgeslagen status ... weg voordeel van de thuis wedstrijden
puur dat het jongens zijn van de rond 20 en 21 jaar, die
boven hun kunnen uitstijgen en voor de kampioenschap spelen op de een na de hoogste klasse hier in rayon - zuid.
Iedereen ....... maar dan ook iedereen had een offff day ....
zuchtttt, niks kregen me jongens voor elkaar. alles verliezen.
de bal ... de tegenstander ...de scheidsss ..
ze waren niet wakker en niet voor uit te branden.
Als ik dan zo laat nog de dvd bekijk van de wed.
en het sneeuwt lekkel buiten en binnen in me stulpje is lekkel warm
waar mijn ogen zeggen .. jungennn ... ga toch naar bed .. morge is maandag
lekkel naar de bazin , zegt mijn hart tegen mij wat nou slaap.
Kijk de dvd maar af. wat hadde gij nog meer kunnen doen dan
met
lede ogen zien dat de thuis scheidsen die de wed. flooten
in de eerste 5 min. van de eerste kwart mijn 3 belangerijkste spelers
gelijk ... tuut .... tuuut .... tuuut ....
3 fouten aan smeerden , tjaaaaaaaaaaaaaaaaaa ...
al weer die verdomde scheidsen nie waar, maar als me jungens volwassen genoeg waren om wat vroeg naar de bed te gaan vrijdag avond er voor en vroeg op te staan om goed te ontbijten en op tijd naar de sporthal toe te komen voor op ruim vertrek .... dan zit je lekkel in de wed. en verlies je niet 20 x de bal in de wed.
50 x gescoten, dat zijn 2 punters , maar 15 x raak en je pakt zelf
maar 10 verdedigende rebounds en praat niet eens over aanvallende ...
is makkelijk om de schuld bij de thuis fluiters te leggen.
Wat wel frappant is dat juist mijn eerste center die 20 punten in een wed. maakt gelijk op fouten last komt en mijn shooting forward en zekers mijn eerste guard. dus had de thuis coach zijn huiswerk goed gedaan.
Al met al had ik een geweldigge baal weekend. Komt er ook bij dat ik nog steeds geblasseerd ben. Ikke auto ongeluk gehad.
Helaas mag en kan ik mijn favo hobby niet meer uit voeren
als een jonge freule freeeeking zebra rond huppellen rond om die velden
en net doen of ik een beetje verstand van heb.
Maar bevalt dit wel vraag ik me erg veel af de laatste 3 weken.
De guru`s vinden me te oud en een sleegte freeking zebra .. anders was ik
niet nu 11 jaar lang op dit niveau te bewonderen.
Tjaaaaaaaaaaaaa .....blijkbaar zijn de jonge freeking zebras meer dan ik
en beter , anders was ik al lang Fiba ................ toch ....
Zeg ... moet wel respeckt tonen en kijken naar mij eigen en de wardering zoeken bij die genen waar ik die krijg, zo als deze 10 jonge gastjes
waar ik ze nu 5 jaar lang onder me hoede heb en ze toen met twee linker handjes niet eens een bal konden vasthouden, laat staan een fatsoenlijk
lay up lopen. Kijk ik nu terug en we spelen voor het kampioenschap met deze jongens.
Denk dat ik maar eens zeg dat het genoeg is geweest. Kijken of mijn blesure echt over gaat zo niet dan was me laatste wed. in het voorge eeuw geweest van het voorbije jaar.
Ach .... eens kijken of ik heden avond op de training een flinke schop kan geven op de achter werk van de jongens zo dat dit eens is en nooit meer
en we morge als straf bij mij het geheele wed. weer kijken
want as. zaterdag om 15.00 uur moeten we weer tegen de zelfde tegenstander
maar dan bij ons in eigen huis.
Zou zeggen kom kijken in de sporthal De Ruivert in Oss.
Mijn jongens hebben wat recht te zetten en dus wordtttt spannend.
Ach ... moet niet te veel zieken nie waar .. wie ben ik.
Houd op aub. en ga lekkel biertje pakken en geniet van je jongens.
Door LuluHoops
maandag 30 januari 2012
donderdag 26 januari 2012
Rinus de Jong Invitational
Game Day 2 from the Rinus the Jong Invitational.
The first game played VEF RIGA-CBA 80-58
Here Pictures game 2
Atletas Kaunas-IBA Tel Aviv.
mmaaa
zondag 22 januari 2012
Tijd Voor Nieuwe Generatie Basketballbestuurders
Onderstaande stukje is te lezen op de web site van me goede vriend
en guru der schrijvende pers der naties op de Powerforward.nl
ziet het niet als een plagiaat , maar zie meer als verder verspreiden
van deze gedachten door mij waar ik zeer onderstreep.
Waar ik ook een van de vrijwilgers was op de Rinus De Jong Invitational.
Guru ......
ik kon niet beter verwoorden dan wat je meester werk
hier onder laat zien, misschien dat er wat liefhebbers zijn die je geweldige site niet altijd weten te vinden en vandaar het geheele stuk
hier onder.
Ik zeg ook op mijn beurt .............
laat iedereen zijn / haar ego op zij schuiven en wees niet bang
dat gij je seizoens kaart kan gaan verliezen en zet je stoel ter beschikking en onder een valg ....... en dat is een geweldige bond
verder gaan.
Dat is voor uit denken en tijd word voor nieuwe generatie bestuurders
en zekers de coaches en de trainers en de opleiders.
Wat nou ... DEC. of VEC. .... wat nou FEB. ...... wat nou DBL. ....
Er is maar een die verantwoordelijk is voor basketbal in een land
en dat is een .. of de basketball bond van die land.
Ach ..... ik zeik weer en wie ben ik nie waar.
Veel lees plezier hier onder
LuluHoops
Het basketbaljaar 2011 sloot ik af met een bezoek aan het Rinus de Jong Invitational Tournament. Topbasketbal met onvoldoende steun vanuit eigen land en regio. Technische mensen schitteren door afwezigheid. Onwelwillendheid of ondeskundigheid? Hoe dan ook, het was een fantastische ervaring. Niet in de laatste plaats vanwege de verrichtingen van jonge Nederlandse topbasketballers.
"Zachte heelmeesters maken stinkende wonden", zei Corrie Johannes altijd. Mijn lieve, integere en soms spijkerharde grootmoeder trok daarbij altijd een gezicht alsof ze zojuist een vol glas huishoudazijn had leeggedronken. Nederland is een land waarin nogal wat mensen omfloerst zaken aankaarten, waarin mensen elkaar recht in het gezicht niet zeggen wat ze achter ruggen om (of vanachter aliassen) wel doen. In onze Oranje basketbalwereld is het niet anders. Ongeacht de redenen voor dergelijk gedrag, zal dit voor niet één lezer een verrassing zijn. Deze kleinzoon van oma Corrie is liever een hete kroket die mensen soms liever niet aanpakken, dan een frikandel die achter een vettig luikje wat ongemakkelijk ligt te zweten. Het goede nieuws is dat ik steeds vaker gelijkgestemden tegenkom; mensen die helemaal lijp zijn van basketbal en voor hun mening uit willen komen. Over één ding zijn ze het allemaal eens: de kogel moet door de kerk. Vooruit met zijn allen!
Spelniveau openbaring
Op de finaledag van het Rinus de Jong Invitational - de tweede jaargang - zag ik in de Maaspoort fantastisch basketbal van mannen onder de 18 en de 21 jaar. Ik was daar op uitnodiging van de firma Schelde Sports, dat na de overname door het toonaangevende Janssen-Fritsen beduidend aan elan gewonnen heeft. Het was mooi te zien hoe de directieleden, inclusief zij die nog niet bekend waren met basketbal, zich verdiepten in het basketbal én genoten van de kwaliteit op het veld. Voor mijzelf was het spelniveau een openbaring. Ik had er geen benul van dat er in Nederland een ʻjeugdtoernooiʼ werd georganiseerd van een dergelijke, grote kwaliteit. Maar, zo zou ik later van één van de organisatoren begrijpen, ik ben daar lang niet de enige in. Terwijl het parket bijna uit zijn voegen barstte van het talent, schitterden de nodige beleidsmakers - ook de technische mensen van de topteams - door afwezigheid. Of dat laatste nu wel zoʼn gemis is, daar kom ik nog op terug. Degenen die wél in ʼs-Hertogenbosch op de tribune zaten kwamen ruimschoots aan hun trekken.
Spaanse Nederlanders
In totaal 4.500 toeschouwers zagen drie dagen lang topbasketbal van jongens uit onder andere Nederland, de Verenigde Staten, Servië, Israël, Letland en Litouwen. EiffelTowers Den Bosch U21 zorgde in zijn openingswedstrijd meteen voor een daverende verrassing door overtuigend te winnen van de Europese talenten van Canarias Basketball Academy (Spanje). In dat team spelen overigens maar liefst vier Oranjejongens: Hidde Vos, Joël Brandt, Quincy Treffers en Matthias Runs. In het U18-team van de eilandbewoners staan er nog eens zes op het roster: Mekbib Anthonisse, Stephan Topalovic, Shane Hammink, Ryan Hammink, Floris Versteeg en Jito Kok. Allemaal Nederlandse jeugdtoppers die in het buitenland hard werken aan hun basketbaltoekomst. Voor even terug in Nederland omdat er in de Bossche hoofdstad zoʼn sterk bezet toernooi wordt georganiseerd. Eigenlijk is het er ook voor hen, voor talentrijke Nederlandse jongens. Roel van de Graaf, één van de organisatoren: "Doel van het toernooi is ze een mogelijkheid te bieden zich verder te ontwikkelen door op hoog niveau wedstrijden te spelen. Daarnaast betrekken we de jongste jeugd erbij, om ze aan het basketballen te krijgen."
Geen jeugdbasketbal
Het Rinus de Jong Invitational wordt bestierd door een kwartet van basketballiefhebbers. Naast Van de Graaf zijn dat Rob van der Heijden, Jules Spijkers en basketbalduizendpoot Leo van Overdijk. "Met dit team doen we de opbouw", legt Van de Graaf uit, "en uiteindelijk draaien we het toernooi met 90 man." Op de finaledag was behoorlijk wat publiek afgekomen. Lang niet genoeg naar de zin van de organisatie, die er naar eigen zeggen veel aan had gedaan om de lokale nieuwsbronnen te benaderen. Maar sloeg je bijvoorbeeld het Brabants Dagblad open, dan las je er niets over de verrichtingen van de talenten uit eigen stad en de aanwezigheid van Europese toppers. Dat zat Van de Graaf zichtbaar niet lekker, maar hij stak de hand in eigen boezem. "Dit hebben we, denk ik, zelf niet helemaal goed gedaan. De lokale pers is door ons vooral benaderd om zo veel mogelijk kinderen te bereiken. Mede daardoor staan we te boek als jeugdtoernooi. Kijk je echter naar het niveau én zie je hoe U21-mannen spelen, dan is er helemaal geen sprake van jeugdbasketbal. Ik hoorde zelfs Sam Jones, na de finale van vorig jaar, over één van de teams zeggen: ʻIk weet niet of wij hier zomaar van winnenʼ." De assistent-coach van EiffelTowers Den Bosch doelde op Canarias Basketball Academy, waar niet minder dan vijf Nederlandse jongens zijn gaan spelen om de simpele reden dat ze in eigen land niet goed genoeg werden bevonden.
Rob Meurs
Naarmate ons gesprek vordert, wordt steeds duidelijker dat het aan Van de Graaf knaagt, dat jongens uit eigen land amper de kans hebben in de eigen topcompetitie te worden opgeleid. Laat staan door te breken. Menigeen legt zich er gelaten bij neer, maar de Brabander laat zich er niet door uit het veld slaan. Integendeel. "Vroeger had je Rob Meurs die zich om die groep jongens bekommerde. Ik probeer nu een beetje op te pikken wat na zijn overlijden is blijven liggen (Meurs, een alom gerespecteerd basketbaladviseur, werd door een fataal motorongeluk slechts 54 jaar, MK)." En dat is nogal wat, zo blijkt uit het verhaal van Van de Graaf. "Het is niet niks wat we hier doen. In het buitenland zien ze dat we goed bezig zijn, dat we hier een sterk bezet toernooi hebben neergezet. Maar wij willen meer. Zo ga ik begin dit jaar naar Israël. Ik mag er rondneuzen bij Maccabi Tel Aviv. Daar hebben ze heus niet oneindig veel geld, alleen is het al 30 jaar een Europese topclub. Ik wil weten hoe ze dat daar doen, hoe ze hun jeugd opleiden."
Nieuwe bestuurders
De bereidheid om ʻzijnʼ jongens richting een heuse basketballoopbaan te gidsen lijkt - letterlijk - geen grenzen te kennen. De voelsprieten dan wel voetstappen van Van de Graaf tref je overal ter wereld aan. Er vliegen namen van spelers voorbij die in de Nederlandse basketbalwereld te weinig op de radar voorkomen. "Ken je Thomas van der Mars? Hij doet het minstens zo goed bij Portland University als Robin Smeulders het deed. Maar is er straks plek voor hem in de Nederlandse competitie? Wordt hij überhaupt wel gevolgd? Ik vind dat het tijd is voor een nieuwe generatie basketbalbestuurders. De huidige club heeft zó weinig aandacht voor wat er bijvoorbeeld in Europa gebeurt. Ze hebben echt geen idee wat er speelt. Gaan ze wel eens praten met coaches en trainers uit toplanden om te vragen wat een 18-jarige eigenlijk moet kunnen? Ik heb geen flauw idee. Wanneer ik buitenlandse toernooien bezoek, en dat doe ik regelmatig, kom ik in ieder geval nooit andere Nederlanders tegen."
ʻBeetje dooddoenerʼ
Hoe gek het ook klinkt, zelfs in de Maaspoort liep het niet over van technische beleidsmensen uit eigen land. Wellicht komen zij volgend jaar, wanneer de derde editie van het Bossche toernooi ongetwijfeld nóg sterker is. De vraag is echter of je er wat mee opschiet, gezien de betweterige houding van menig ʻbasketbaltechneutʼ. Van de Graaf illustreert, zonder rancune, dat laatste met een sprekend voorbeeld: "Ik sprak tijdens het toernooi iemand van een eredivisieclub. Hij vroeg zich af of de Slowaak Boris Bojanovsky (een 18-jarige, zeer beweeglijke center van 2.17m met een goed schot - topscorer in de finale, MK) in de manneneredivisie van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. Het gaat hier over een talent dat zowel door de grote colleges als diverse NBA-teams in de gaten wordt gehouden. Een dergelijke houding is voor mij een beetje een dooddoener. Als Bojanovsky in de ogen van zoʼn man al niet goed genoeg is, hoe kunnen jongens als Shane Hammink en Jito Kok dan ooit een plek krijgen in onze eigen eredivisie?"
Vrolijke gezichten
Of het nu om onwelwillende dan wel ondeskundige beleidsmensen gaat, vaststaat dat ze niet hebben kunnen verhinderen dat ook de tweede editie van het Rinus de Jong Invitational een knaller was. Een hal vol vrolijke gezichten, behalve dan bij de verliezers van de finales. Bij Canarias Basketball Academy zag je zelfs grote kerels een traantje wegpinken. Zó gemotiveerd zijn die jongens, zó graag willen ze een profloopbaan in hun favoriete sport. Van de Graaf en zijn mede-organisatoren bieden ze kans op revanche. "Volgend jaar spelen we wederom met acht ploegen. Het liefst met zo veel mogelijk Nederlanders. Verder gaan we door met de Kids Experience. Onze clinic voor de jongste kinderen was een groot succes. Van ouders van de ruim 250 deelnemertjes ontvingen we een dag later 60 e-mails, omdat hun kind wil gaan basketballen. Daarnaast gaan we de coaching-clinics opsplitsen in één voor onervaren en één voor ervaren coaches. We willen in de breedte groeien."
Knight en Hurley
Topbasketbal voor talenten en groei in de breedte, het Rinus de Jong Invitational is het levende bewijs dat dit prima te realiseren is. In korte tijd nog wel, zo toont de toernooiorganisatie aan. Het vergt wel enige inspanning én kennis van zaken. Geen zee te hoog voor Van de Graaf om te weten te komen hoe je talenten kunt opleiden. "Toen Bobby Knight nog coach van Indiana was, heb ik er één telefoontje aan gewaagd om bij hem stage te kunnen lopen. Ik kreeg hem niet direct aan de lijn, maar werd wel door hemzelf teruggebeld. Ik vroeg hem of ik eens langs kon komen. Zijn reactie was: ʻNatuurlijk, jongen!ʼ. Ook bij Bob Hurley (succesvolste high school-coach aller tijden en Hall Of Fameʼer, MK) kon ik terecht. Ik las de bestseller over zijn aanpak en resulaten en wist dat hij iets voor elkaar krijgt dat niet normaal is. Om diezelfde reden ben ik straks in Tel Aviv. Weet je, het zit allemaal veel simpeler in elkaar in de basketbalwereld dan menigeen je wil doen geloven. Er zijn genoeg mensen te vinden die jou verder willen helpen. Je hoeft eigenlijk alleen maar te bellen."
Meer jeugdopleiders
Ik wil, speciaal voor de sceptici, duidelijk maken dat Van de Graaf geenszins aan borstklopperij doet. Sterker nog, ik vraag me af waarom hij niet wat nadrukkelijker aan de weg timmert met zijn kennis, kunde en netwerk. Ons basketbal zou er wel bij varen. De Bosschenaar heeft zelfs een visie op hoe de eerste stap op weg naar meer eigen talenten in de eredivisie eruit zou moeten zien. "De bond wil nu tien regionale talentencentra (RTCʼs, MK). Dan gaat het om vier of vijf teams per regio. Waar haal je op korte termijn zo veel topopleiders vandaan? Waarom niet gewoon daar beginnen waar we de beste opleiders al in huis hebben en van daaruit verder bouwen? Iemand als Henk Pieterse leert kinderen precies wat ze nodig hebben, en Remi de Wit en Wierd Goedee zijn van hetzelfde niveau. Zo zijn er nog een aantal goede opleiders, maar we hebben er veel meer nodig." De stilte die Van de Graaf even laat vallen vult zich met zorg. Je hoort hem bijna nadenken over hoe al die jongens die zo graag willen tóch de top kunnen bereiken. Het raakt me als spraakwaterval Van de Graaf ook na mijn slotvraag even niets weet te zeggen. Die luidde: "Zou jij niet dolgraag een rol willen spelen in het technisch beleid van de Nederlandse Basketbal Bond?" Roel, mijn zegen heb je.
Met liefde,
Michel Kriek.
en guru der schrijvende pers der naties op de Powerforward.nl
ziet het niet als een plagiaat , maar zie meer als verder verspreiden
van deze gedachten door mij waar ik zeer onderstreep.
Waar ik ook een van de vrijwilgers was op de Rinus De Jong Invitational.
Guru ......
ik kon niet beter verwoorden dan wat je meester werk
hier onder laat zien, misschien dat er wat liefhebbers zijn die je geweldige site niet altijd weten te vinden en vandaar het geheele stuk
hier onder.
Ik zeg ook op mijn beurt .............
laat iedereen zijn / haar ego op zij schuiven en wees niet bang
dat gij je seizoens kaart kan gaan verliezen en zet je stoel ter beschikking en onder een valg ....... en dat is een geweldige bond
verder gaan.
Dat is voor uit denken en tijd word voor nieuwe generatie bestuurders
en zekers de coaches en de trainers en de opleiders.
Wat nou ... DEC. of VEC. .... wat nou FEB. ...... wat nou DBL. ....
Er is maar een die verantwoordelijk is voor basketbal in een land
en dat is een .. of de basketball bond van die land.
Ach ..... ik zeik weer en wie ben ik nie waar.
Veel lees plezier hier onder
LuluHoops
Het basketbaljaar 2011 sloot ik af met een bezoek aan het Rinus de Jong Invitational Tournament. Topbasketbal met onvoldoende steun vanuit eigen land en regio. Technische mensen schitteren door afwezigheid. Onwelwillendheid of ondeskundigheid? Hoe dan ook, het was een fantastische ervaring. Niet in de laatste plaats vanwege de verrichtingen van jonge Nederlandse topbasketballers.
"Zachte heelmeesters maken stinkende wonden", zei Corrie Johannes altijd. Mijn lieve, integere en soms spijkerharde grootmoeder trok daarbij altijd een gezicht alsof ze zojuist een vol glas huishoudazijn had leeggedronken. Nederland is een land waarin nogal wat mensen omfloerst zaken aankaarten, waarin mensen elkaar recht in het gezicht niet zeggen wat ze achter ruggen om (of vanachter aliassen) wel doen. In onze Oranje basketbalwereld is het niet anders. Ongeacht de redenen voor dergelijk gedrag, zal dit voor niet één lezer een verrassing zijn. Deze kleinzoon van oma Corrie is liever een hete kroket die mensen soms liever niet aanpakken, dan een frikandel die achter een vettig luikje wat ongemakkelijk ligt te zweten. Het goede nieuws is dat ik steeds vaker gelijkgestemden tegenkom; mensen die helemaal lijp zijn van basketbal en voor hun mening uit willen komen. Over één ding zijn ze het allemaal eens: de kogel moet door de kerk. Vooruit met zijn allen!
Spelniveau openbaring
Op de finaledag van het Rinus de Jong Invitational - de tweede jaargang - zag ik in de Maaspoort fantastisch basketbal van mannen onder de 18 en de 21 jaar. Ik was daar op uitnodiging van de firma Schelde Sports, dat na de overname door het toonaangevende Janssen-Fritsen beduidend aan elan gewonnen heeft. Het was mooi te zien hoe de directieleden, inclusief zij die nog niet bekend waren met basketbal, zich verdiepten in het basketbal én genoten van de kwaliteit op het veld. Voor mijzelf was het spelniveau een openbaring. Ik had er geen benul van dat er in Nederland een ʻjeugdtoernooiʼ werd georganiseerd van een dergelijke, grote kwaliteit. Maar, zo zou ik later van één van de organisatoren begrijpen, ik ben daar lang niet de enige in. Terwijl het parket bijna uit zijn voegen barstte van het talent, schitterden de nodige beleidsmakers - ook de technische mensen van de topteams - door afwezigheid. Of dat laatste nu wel zoʼn gemis is, daar kom ik nog op terug. Degenen die wél in ʼs-Hertogenbosch op de tribune zaten kwamen ruimschoots aan hun trekken.
Spaanse Nederlanders
In totaal 4.500 toeschouwers zagen drie dagen lang topbasketbal van jongens uit onder andere Nederland, de Verenigde Staten, Servië, Israël, Letland en Litouwen. EiffelTowers Den Bosch U21 zorgde in zijn openingswedstrijd meteen voor een daverende verrassing door overtuigend te winnen van de Europese talenten van Canarias Basketball Academy (Spanje). In dat team spelen overigens maar liefst vier Oranjejongens: Hidde Vos, Joël Brandt, Quincy Treffers en Matthias Runs. In het U18-team van de eilandbewoners staan er nog eens zes op het roster: Mekbib Anthonisse, Stephan Topalovic, Shane Hammink, Ryan Hammink, Floris Versteeg en Jito Kok. Allemaal Nederlandse jeugdtoppers die in het buitenland hard werken aan hun basketbaltoekomst. Voor even terug in Nederland omdat er in de Bossche hoofdstad zoʼn sterk bezet toernooi wordt georganiseerd. Eigenlijk is het er ook voor hen, voor talentrijke Nederlandse jongens. Roel van de Graaf, één van de organisatoren: "Doel van het toernooi is ze een mogelijkheid te bieden zich verder te ontwikkelen door op hoog niveau wedstrijden te spelen. Daarnaast betrekken we de jongste jeugd erbij, om ze aan het basketballen te krijgen."
Geen jeugdbasketbal
Het Rinus de Jong Invitational wordt bestierd door een kwartet van basketballiefhebbers. Naast Van de Graaf zijn dat Rob van der Heijden, Jules Spijkers en basketbalduizendpoot Leo van Overdijk. "Met dit team doen we de opbouw", legt Van de Graaf uit, "en uiteindelijk draaien we het toernooi met 90 man." Op de finaledag was behoorlijk wat publiek afgekomen. Lang niet genoeg naar de zin van de organisatie, die er naar eigen zeggen veel aan had gedaan om de lokale nieuwsbronnen te benaderen. Maar sloeg je bijvoorbeeld het Brabants Dagblad open, dan las je er niets over de verrichtingen van de talenten uit eigen stad en de aanwezigheid van Europese toppers. Dat zat Van de Graaf zichtbaar niet lekker, maar hij stak de hand in eigen boezem. "Dit hebben we, denk ik, zelf niet helemaal goed gedaan. De lokale pers is door ons vooral benaderd om zo veel mogelijk kinderen te bereiken. Mede daardoor staan we te boek als jeugdtoernooi. Kijk je echter naar het niveau én zie je hoe U21-mannen spelen, dan is er helemaal geen sprake van jeugdbasketbal. Ik hoorde zelfs Sam Jones, na de finale van vorig jaar, over één van de teams zeggen: ʻIk weet niet of wij hier zomaar van winnenʼ." De assistent-coach van EiffelTowers Den Bosch doelde op Canarias Basketball Academy, waar niet minder dan vijf Nederlandse jongens zijn gaan spelen om de simpele reden dat ze in eigen land niet goed genoeg werden bevonden.
Rob Meurs
Naarmate ons gesprek vordert, wordt steeds duidelijker dat het aan Van de Graaf knaagt, dat jongens uit eigen land amper de kans hebben in de eigen topcompetitie te worden opgeleid. Laat staan door te breken. Menigeen legt zich er gelaten bij neer, maar de Brabander laat zich er niet door uit het veld slaan. Integendeel. "Vroeger had je Rob Meurs die zich om die groep jongens bekommerde. Ik probeer nu een beetje op te pikken wat na zijn overlijden is blijven liggen (Meurs, een alom gerespecteerd basketbaladviseur, werd door een fataal motorongeluk slechts 54 jaar, MK)." En dat is nogal wat, zo blijkt uit het verhaal van Van de Graaf. "Het is niet niks wat we hier doen. In het buitenland zien ze dat we goed bezig zijn, dat we hier een sterk bezet toernooi hebben neergezet. Maar wij willen meer. Zo ga ik begin dit jaar naar Israël. Ik mag er rondneuzen bij Maccabi Tel Aviv. Daar hebben ze heus niet oneindig veel geld, alleen is het al 30 jaar een Europese topclub. Ik wil weten hoe ze dat daar doen, hoe ze hun jeugd opleiden."
Nieuwe bestuurders
De bereidheid om ʻzijnʼ jongens richting een heuse basketballoopbaan te gidsen lijkt - letterlijk - geen grenzen te kennen. De voelsprieten dan wel voetstappen van Van de Graaf tref je overal ter wereld aan. Er vliegen namen van spelers voorbij die in de Nederlandse basketbalwereld te weinig op de radar voorkomen. "Ken je Thomas van der Mars? Hij doet het minstens zo goed bij Portland University als Robin Smeulders het deed. Maar is er straks plek voor hem in de Nederlandse competitie? Wordt hij überhaupt wel gevolgd? Ik vind dat het tijd is voor een nieuwe generatie basketbalbestuurders. De huidige club heeft zó weinig aandacht voor wat er bijvoorbeeld in Europa gebeurt. Ze hebben echt geen idee wat er speelt. Gaan ze wel eens praten met coaches en trainers uit toplanden om te vragen wat een 18-jarige eigenlijk moet kunnen? Ik heb geen flauw idee. Wanneer ik buitenlandse toernooien bezoek, en dat doe ik regelmatig, kom ik in ieder geval nooit andere Nederlanders tegen."
ʻBeetje dooddoenerʼ
Hoe gek het ook klinkt, zelfs in de Maaspoort liep het niet over van technische beleidsmensen uit eigen land. Wellicht komen zij volgend jaar, wanneer de derde editie van het Bossche toernooi ongetwijfeld nóg sterker is. De vraag is echter of je er wat mee opschiet, gezien de betweterige houding van menig ʻbasketbaltechneutʼ. Van de Graaf illustreert, zonder rancune, dat laatste met een sprekend voorbeeld: "Ik sprak tijdens het toernooi iemand van een eredivisieclub. Hij vroeg zich af of de Slowaak Boris Bojanovsky (een 18-jarige, zeer beweeglijke center van 2.17m met een goed schot - topscorer in de finale, MK) in de manneneredivisie van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. Het gaat hier over een talent dat zowel door de grote colleges als diverse NBA-teams in de gaten wordt gehouden. Een dergelijke houding is voor mij een beetje een dooddoener. Als Bojanovsky in de ogen van zoʼn man al niet goed genoeg is, hoe kunnen jongens als Shane Hammink en Jito Kok dan ooit een plek krijgen in onze eigen eredivisie?"
Vrolijke gezichten
Of het nu om onwelwillende dan wel ondeskundige beleidsmensen gaat, vaststaat dat ze niet hebben kunnen verhinderen dat ook de tweede editie van het Rinus de Jong Invitational een knaller was. Een hal vol vrolijke gezichten, behalve dan bij de verliezers van de finales. Bij Canarias Basketball Academy zag je zelfs grote kerels een traantje wegpinken. Zó gemotiveerd zijn die jongens, zó graag willen ze een profloopbaan in hun favoriete sport. Van de Graaf en zijn mede-organisatoren bieden ze kans op revanche. "Volgend jaar spelen we wederom met acht ploegen. Het liefst met zo veel mogelijk Nederlanders. Verder gaan we door met de Kids Experience. Onze clinic voor de jongste kinderen was een groot succes. Van ouders van de ruim 250 deelnemertjes ontvingen we een dag later 60 e-mails, omdat hun kind wil gaan basketballen. Daarnaast gaan we de coaching-clinics opsplitsen in één voor onervaren en één voor ervaren coaches. We willen in de breedte groeien."
Knight en Hurley
Topbasketbal voor talenten en groei in de breedte, het Rinus de Jong Invitational is het levende bewijs dat dit prima te realiseren is. In korte tijd nog wel, zo toont de toernooiorganisatie aan. Het vergt wel enige inspanning én kennis van zaken. Geen zee te hoog voor Van de Graaf om te weten te komen hoe je talenten kunt opleiden. "Toen Bobby Knight nog coach van Indiana was, heb ik er één telefoontje aan gewaagd om bij hem stage te kunnen lopen. Ik kreeg hem niet direct aan de lijn, maar werd wel door hemzelf teruggebeld. Ik vroeg hem of ik eens langs kon komen. Zijn reactie was: ʻNatuurlijk, jongen!ʼ. Ook bij Bob Hurley (succesvolste high school-coach aller tijden en Hall Of Fameʼer, MK) kon ik terecht. Ik las de bestseller over zijn aanpak en resulaten en wist dat hij iets voor elkaar krijgt dat niet normaal is. Om diezelfde reden ben ik straks in Tel Aviv. Weet je, het zit allemaal veel simpeler in elkaar in de basketbalwereld dan menigeen je wil doen geloven. Er zijn genoeg mensen te vinden die jou verder willen helpen. Je hoeft eigenlijk alleen maar te bellen."
Meer jeugdopleiders
Ik wil, speciaal voor de sceptici, duidelijk maken dat Van de Graaf geenszins aan borstklopperij doet. Sterker nog, ik vraag me af waarom hij niet wat nadrukkelijker aan de weg timmert met zijn kennis, kunde en netwerk. Ons basketbal zou er wel bij varen. De Bosschenaar heeft zelfs een visie op hoe de eerste stap op weg naar meer eigen talenten in de eredivisie eruit zou moeten zien. "De bond wil nu tien regionale talentencentra (RTCʼs, MK). Dan gaat het om vier of vijf teams per regio. Waar haal je op korte termijn zo veel topopleiders vandaan? Waarom niet gewoon daar beginnen waar we de beste opleiders al in huis hebben en van daaruit verder bouwen? Iemand als Henk Pieterse leert kinderen precies wat ze nodig hebben, en Remi de Wit en Wierd Goedee zijn van hetzelfde niveau. Zo zijn er nog een aantal goede opleiders, maar we hebben er veel meer nodig." De stilte die Van de Graaf even laat vallen vult zich met zorg. Je hoort hem bijna nadenken over hoe al die jongens die zo graag willen tóch de top kunnen bereiken. Het raakt me als spraakwaterval Van de Graaf ook na mijn slotvraag even niets weet te zeggen. Die luidde: "Zou jij niet dolgraag een rol willen spelen in het technisch beleid van de Nederlandse Basketbal Bond?" Roel, mijn zegen heb je.
Met liefde,
Michel Kriek.
zondag 15 januari 2012
The Lund Gangsta
Over Wifi, oranje shirts, tradities en meer…
Het woord ‘tradities’ is een van de meest voorkomende onderwerpen van gesprek tijdens de reis naar Lund. Moeten we tradities in stand houden, of omwille van de verandering juist breken? Feit is dat de allereerste traditie gebroken is, want aan het maximum van elf personen hebben we ons dit jaar niet gehouden. Met maar liefst twaalf scheidsrechters zijn we de weg naar Lund aangevangen…
Van de in eerste instantie grote groep deelnemers vielen al snel enkele namen af. Ervan uit gaande dat onze Belgische reisgenote een andere slaapaccomodatie zou krijgen, is de maximumgrootte van de groep op 12 gezet. Van de grote groep meldde als eerste ons aller Flo zich af, vanwege thuisblijfverplichtingen door toernooien elders in het jaar. Vervolgens konden beide Helderse heren geen nee zeggen tegen hun werkgever… de ene met een grote oefening, de ander met een startbijeenkomst om het jaar goed te beginnen. Hierdoor is de moordende concurrentie in één klap de wereld uit geholpen. Cyber heeft nog geprobeerd om Don Leo voor zich te winnen door het verzorgen van een ontbijtje tijdens een toernooi in Almelo, en Jules, die omwille van de ‘gezelligheid’ toch maar meegegaan is naar de Alassio Cup, wilde zich daar stiekem voor de grote heren van zijn beste kant laten zien. Maar de beide jonkies konden door deze verplichtingen van anderen toch hun reis aanvangen.
Tijdens het Rinus de Jong, ook wel bekend als ‘het opwarmertje voor Lund’ (vorig jaar waren Flo en Curly daar actief), waar Shiny en Cyber al hun kunsten mochten vertonen, kreeg Den Daaf op de tribune opeens een mailtje. Er was een last-minute afzegging… en of hij toch nog mee wilde… Zijn eerste reactie was: “O, dat vinden ze thuis vast leuk! Ik ga direct even informeren!”, en de rest is inmiddels geschiedenis. En Curly heeft zodoende een weekje extra aan zijn huisje kunnen klussen…
De heenreis verliep uitermate voorspoedig. Door een hogere verwachte snelheid op de Deutsche Autobahn was de vertrektijd enigszins aangepast, en buiten onze Turkse Mafia die uiteraard weer als laatste arriveerde, was iedereen op tijd in Deventer. Daarvandaan is de weg ingezet naar Hengelo, om Den Daaf thuis op te halen. De befaamde knuffelpartij met Esther was alweer enkele jaren geleden, en werd direct in glorie hersteld (over het opnieuw aanvangen van vervallen tradities… ).
Een lange rit later bevonden wij ons precies volgens schema op de boot, en kwamen daar – voor het derde achtereenvolgende jaar – wederom de gehele groep van UBALL tegen. Vanaf de boot snel doorgereden naar Anna, waar er – nog tijdens het knuffelen – onenigheid ontstond over de kamerindeling. Waar Cyber en Jules meenden een keer boven te kunnen slapen, werden ze hier vriendelijk doch dringend door Don Leo uitgezet. Turkse Mafia en Jackermans hebben de traditie gebroken dat men niet drie jaar achter elkaar in hetzelfde bed mag slapen… en Don Leo heeft het niet voor elkaar gekregen om samen met Ara op een kamer te liggen. Onderweg was al door Edje geïnformeerd of een twaalfde bed mogelijk was, en dit bleek inderdaad zo te zijn. Zodoende werd op de kamer van Spijker en Shiny een derde bed geïnstalleerd voor ons aller Ara.
De Max was weer traditioneel… hij blijft het noemen waard, want in dit geval was er zelfs sprake van een flinke wachtrij vanwege de enorme drukte bij binnenkomst: drie hele tafeltjes waren half bezet. Onze gastheer (dezelfde als ieder jaar) heette ons van harte welkom. Drie kwartier na binnenkomst had iedereen het grootste deel van zijn bestelde eten. Het halen van wat (zowel missende als extra) burgers, friet, nuggets, saus en frisdrank spreekt uiteraard voor zich. Een jammere bijkomstigheid is dat Cyber het nodig vond om een heel dienblad patat direct van het tafeltje af te stoten, maar desalniettemin bleef er genoeg over.
Via Max ging de reis door naar EOS, waar er tot ieders verbazing minder wedstrijden op het programma stonden dan vorig jaar. Waar er eerder 6, 7 of 8 games per dag gefloten dienden te worden, waren dit er nu 5, 6 en bij uitzondering 7. ’s Avonds in het huisje bleken de twee jonkies toch de hint van Don Leo in de Info 2012 niet goed begrepen te hebben, en nadat de zwarte en de witte koning van het veld waren gehaald, werden deze direct vervangen door een omgekeerde toren… maar na drie spelletjes hebben toch ook Cyber en Jules zich boven gemeld. Daar bleek de door Ara klaargemaakte lunch gereed te staan (“Maar jullie hadden er toch niet om gevraagd onderweg?”), die bestond uit een aantal heerlijk zelfgemaakte cakejes.
In een samenzijn met alle 12 bleken er toch bepaalde mensen die zich afscheidden door facebook, laptops, NBA-wedstrijden en het maken van het reisschema. Dit laatste gebeurde door nieuwe planners, Spijker en Ara, en een derde bemoeial, die het ondanks alle goede bedoelingen een stuk chaotischer maakte… .
maar de wedstrijd was wel erg spannend tot de laatste seconde!” of “the hangover...erg grappig!”).
Het ontbijt de volgende ochtend geschiedde om kwart voor zeven, en het gemiddelde van vijf uur slaap per nacht zou door de meesten ook in de nachten die nog volgden wel gehaald gaan worden. Shiny – op de foto is te zien hoe hij aan zijn bijnaam komt - was vaak de eerste die het voor gezien hielt vanwege de topprestaties die de dag erna geleverd moesten worden. Hij werd stipt gevolgd door onze nestor, die ook even op zijn rug ging staan. Grijze Uil bleek ook dit jaar weer degene die het ’s ochtends voor elkaar kreeg om als eerste aan het ontbijt te zitten. Ongetwijfeld diende dit om zich in alle rust voor te bereiden op nog een dagje vliegen over het veld… waarbij het overigens noemenswaardig is, dat hij meerdere malen zijn longen verloren is.
De avond na de tweede toernooidag was het reeds de beurt aan Morgan om bij Huize Anna ten tonele te verschijnen. Hij uitte direct zijn teleurstelling over het ontbreken van Curly, vanwege zijn humor en zijn fantastische Engelse uitspraak… en om zijn teleurstelling nog groter te maken, vond zijn laatste slachtoffer van de avond het nodig om roet in het eten te gooien. Hij was aan het kijken hoe ver zijn kennis van de omstreken van Lund was. Edje heeft aan de telefoon de straatnaam van onze boerderij een keer of acht moeten spellen voordat dit bij Den Daaf en Jackermans aangekomen was… naar achteraf bleek hadden zij de Turkse versie van TomTom bij zich, die in Zweden door het afwijkende magnetisch veld niet volledig goed functioneerde.
De ochtend die volgde, vonden Cyber en Jules het nodig om na het ontbijt nog even hun lichaam te laten rusten. Toen Fritz ze vervolgens wakker maakte, had dit niet direct het gewenste effect… in plaats van opschieten om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken, schoten de heren op om ook nog even hun niet-dagelijkse ochtendgymnastiek te doen… in ondergoed (in Zweden, in de eerste week van januari) buiten over het grasveld enkele rondjes rennen. Na wat gefronsde gezichten van achter de ramen van het woongedeelte van Anna, gingen ze toch maar weer snel naar binnen.
Diezelfde dag hebben Uncle Fritz en Cyber de absolute topper van het toernooi gefloten. Een Meisjes U11-wedstrijd van Ik EOS Lund, die door een hoop enthousiaste jonge moeders [categorie Fritz] aangemoedigd en door een prachtige Zweedse coach [Emma, categorie Cyber] gecoacht werden. In het veld waren enkele aanwijzingen nodig voor de spelers om de bal een bepaalde kant op te spelen, het blijft jammer dat de tegenstanders dit af en toe ook doorhadden en ertussen doken… En het is zelfs nog gelukt om in deze wedstrijd een aanvallende fout te fluiten.
Tijdens die Lundaspelen heeft ons aller Kristoffer een facebook-account opgericht, speciaal voor de refs. De profielfoto is het vest van Jackermans, die op dat moment nog niet gedronken (bijnaam Whisky?) had. Vooral Don Leo bleek zeer actief op dit forum, en later ook onze ex-Nederlander Hans Bijkerk. Het Wifi in het huisje werd – naast het updaten van deze facebookpagina – ook actief gebruikt voor het contact met het thuisfront. Vooral de twee Lundgangers met een nieuwe relatie hadden hier veel behoefte aan . Daarnaast is het de moeite waard om te noemen dat Fritz het pingen ontdekt heeft… zijn telefoon ging een keer of 20 af zodra hij het huisje binnen kwam lopen.
De avond voor de finaledag was weer vol verrassingen over de nominaties. Er zijn door de diverse Lundgangers niet minder dan zes(!) finales in de wacht gesleept. Edje en Hans Bijkerk (die we ook maar meetellen) de Heren u20, Mr EOS de Dames u20, Den Daaf Dames u18, Leo en Ulu samen Dames u15 en Jackermans de Heren u15. Ara floot een Jongens U16 halve finale, net als Jules en Cyber, die tot hun grote vreugde samen aan mochten treden. Spijker had twee halve finales U16 en U18, en ook Fritz en Shiny moesten een topprestatie leveren. Ara was na haar wedstrijd nog niet klaar, want na de bewezen onkunde van Cyber moest toch een beetje fatsoenlijke fotograaf de finale van Edje op de gevoelige plaat vastleggen.
De finaledag zelf was weer even chaotisch als altijd. Mensen die bij een hal zijn achtergebleven, shirts en gesmeerde boterhammen die vergeten worden mee te nemen, en geklaag over auto’s die te ver weg van Idrotts geparkeerd staan. Ook heeft Kristoffer achteraf moeten bekennen dat de nieuwe officiële kleur voor de finalewedstrijden aangepast moet worden na de oranje invasie van dit jaar. Den Daaf heeft na zijn game zijn shirt zelfs nog uitgeleend, en toonde vol trots dat er na afloop niets meer onder zijn inloopjack zat… En zo waren ook diverse buitenlandse scheidsrechters dit jaar in het oranje te zien.
Daarnaast is het wel duidelijk dat deze Lund-trip een stuk duurder is geworden dan voorgaande jaren. Naast een meer uitgebreide sessie bij de Max en minder te fluiten wedstrijden, zijn er ook diverse parkeerbonnen opgelopen. Het enige geluk voor Ara is dat de voorgaande bonnen ook nooit doorgestuurd zijn… en Don Leo vond het nodig om vanuit de auto te bellen wat het betekende als je een flits zag buiten de auto op het moment dat je te hard reed.
Na een tweede knuffelsessie bij Anna thuis, werd de weg ingezet richting Trelleborg. Jackermans en Den Daaf wisten de weg al, dus die reden geheel logisch achteraan. In pizzaria Istanbul had Cyber enige problemen met het drinken van zijn perencider, en menig tafelgenoot heeft dit moeten merken… toen het daarna echter ging om pizza in zijn keel in plaats van vocht, was Mr EOS gelukkig helder genoeg om met ferme docentenkracht te ondersteunen. De bootreis terug was er voor negen van de twaalf een normale… rond elven naar bed, en op tijd weer wakker worden. Jules, Cyber en Ara vonden het echter nodig om rond enen nog de weg te zoeken naar de sauna, en na een aansluitend bubbelbad pas even over drieën hun bed op te zoeken.
Gevolg hiervan was wel dat Don Leo om 7:15 – het moment dat we richting auto’s moesten – bijzonder hard op de deur moest kloppen om de twee jonge goden uit hun dromen te halen. Eenmaal onderweg echter werd de slaap door diverse mensen weer snel hervat. Ontbijten deden we in een schattig (retro?)-jaren-’60-pension, en Edje blijft maar beweren dat het toeval was dat we daar uit zijn gekomen. De rest van de reis verliep voorspoedig, en voor we het wisten kwamen Hengelo en Deventer alweer in zicht. Er werd flink geknuffeld, want het zou nog een hele dag duren tot we elkaar weer zouden zien… En Ara heeft beloofd om zo nu en dan eens langs te komen.
2012 was – wederom – een topper!
Het woord ‘tradities’ is een van de meest voorkomende onderwerpen van gesprek tijdens de reis naar Lund. Moeten we tradities in stand houden, of omwille van de verandering juist breken? Feit is dat de allereerste traditie gebroken is, want aan het maximum van elf personen hebben we ons dit jaar niet gehouden. Met maar liefst twaalf scheidsrechters zijn we de weg naar Lund aangevangen…
Van de in eerste instantie grote groep deelnemers vielen al snel enkele namen af. Ervan uit gaande dat onze Belgische reisgenote een andere slaapaccomodatie zou krijgen, is de maximumgrootte van de groep op 12 gezet. Van de grote groep meldde als eerste ons aller Flo zich af, vanwege thuisblijfverplichtingen door toernooien elders in het jaar. Vervolgens konden beide Helderse heren geen nee zeggen tegen hun werkgever… de ene met een grote oefening, de ander met een startbijeenkomst om het jaar goed te beginnen. Hierdoor is de moordende concurrentie in één klap de wereld uit geholpen. Cyber heeft nog geprobeerd om Don Leo voor zich te winnen door het verzorgen van een ontbijtje tijdens een toernooi in Almelo, en Jules, die omwille van de ‘gezelligheid’ toch maar meegegaan is naar de Alassio Cup, wilde zich daar stiekem voor de grote heren van zijn beste kant laten zien. Maar de beide jonkies konden door deze verplichtingen van anderen toch hun reis aanvangen.
Tijdens het Rinus de Jong, ook wel bekend als ‘het opwarmertje voor Lund’ (vorig jaar waren Flo en Curly daar actief), waar Shiny en Cyber al hun kunsten mochten vertonen, kreeg Den Daaf op de tribune opeens een mailtje. Er was een last-minute afzegging… en of hij toch nog mee wilde… Zijn eerste reactie was: “O, dat vinden ze thuis vast leuk! Ik ga direct even informeren!”, en de rest is inmiddels geschiedenis. En Curly heeft zodoende een weekje extra aan zijn huisje kunnen klussen…
De heenreis verliep uitermate voorspoedig. Door een hogere verwachte snelheid op de Deutsche Autobahn was de vertrektijd enigszins aangepast, en buiten onze Turkse Mafia die uiteraard weer als laatste arriveerde, was iedereen op tijd in Deventer. Daarvandaan is de weg ingezet naar Hengelo, om Den Daaf thuis op te halen. De befaamde knuffelpartij met Esther was alweer enkele jaren geleden, en werd direct in glorie hersteld (over het opnieuw aanvangen van vervallen tradities… ).
Een lange rit later bevonden wij ons precies volgens schema op de boot, en kwamen daar – voor het derde achtereenvolgende jaar – wederom de gehele groep van UBALL tegen. Vanaf de boot snel doorgereden naar Anna, waar er – nog tijdens het knuffelen – onenigheid ontstond over de kamerindeling. Waar Cyber en Jules meenden een keer boven te kunnen slapen, werden ze hier vriendelijk doch dringend door Don Leo uitgezet. Turkse Mafia en Jackermans hebben de traditie gebroken dat men niet drie jaar achter elkaar in hetzelfde bed mag slapen… en Don Leo heeft het niet voor elkaar gekregen om samen met Ara op een kamer te liggen. Onderweg was al door Edje geïnformeerd of een twaalfde bed mogelijk was, en dit bleek inderdaad zo te zijn. Zodoende werd op de kamer van Spijker en Shiny een derde bed geïnstalleerd voor ons aller Ara.
De Max was weer traditioneel… hij blijft het noemen waard, want in dit geval was er zelfs sprake van een flinke wachtrij vanwege de enorme drukte bij binnenkomst: drie hele tafeltjes waren half bezet. Onze gastheer (dezelfde als ieder jaar) heette ons van harte welkom. Drie kwartier na binnenkomst had iedereen het grootste deel van zijn bestelde eten. Het halen van wat (zowel missende als extra) burgers, friet, nuggets, saus en frisdrank spreekt uiteraard voor zich. Een jammere bijkomstigheid is dat Cyber het nodig vond om een heel dienblad patat direct van het tafeltje af te stoten, maar desalniettemin bleef er genoeg over.
Via Max ging de reis door naar EOS, waar er tot ieders verbazing minder wedstrijden op het programma stonden dan vorig jaar. Waar er eerder 6, 7 of 8 games per dag gefloten dienden te worden, waren dit er nu 5, 6 en bij uitzondering 7. ’s Avonds in het huisje bleken de twee jonkies toch de hint van Don Leo in de Info 2012 niet goed begrepen te hebben, en nadat de zwarte en de witte koning van het veld waren gehaald, werden deze direct vervangen door een omgekeerde toren… maar na drie spelletjes hebben toch ook Cyber en Jules zich boven gemeld. Daar bleek de door Ara klaargemaakte lunch gereed te staan (“Maar jullie hadden er toch niet om gevraagd onderweg?”), die bestond uit een aantal heerlijk zelfgemaakte cakejes.
In een samenzijn met alle 12 bleken er toch bepaalde mensen die zich afscheidden door facebook, laptops, NBA-wedstrijden en het maken van het reisschema. Dit laatste gebeurde door nieuwe planners, Spijker en Ara, en een derde bemoeial, die het ondanks alle goede bedoelingen een stuk chaotischer maakte… .
maar de wedstrijd was wel erg spannend tot de laatste seconde!” of “the hangover...erg grappig!”).
Het ontbijt de volgende ochtend geschiedde om kwart voor zeven, en het gemiddelde van vijf uur slaap per nacht zou door de meesten ook in de nachten die nog volgden wel gehaald gaan worden. Shiny – op de foto is te zien hoe hij aan zijn bijnaam komt - was vaak de eerste die het voor gezien hielt vanwege de topprestaties die de dag erna geleverd moesten worden. Hij werd stipt gevolgd door onze nestor, die ook even op zijn rug ging staan. Grijze Uil bleek ook dit jaar weer degene die het ’s ochtends voor elkaar kreeg om als eerste aan het ontbijt te zitten. Ongetwijfeld diende dit om zich in alle rust voor te bereiden op nog een dagje vliegen over het veld… waarbij het overigens noemenswaardig is, dat hij meerdere malen zijn longen verloren is.
De avond na de tweede toernooidag was het reeds de beurt aan Morgan om bij Huize Anna ten tonele te verschijnen. Hij uitte direct zijn teleurstelling over het ontbreken van Curly, vanwege zijn humor en zijn fantastische Engelse uitspraak… en om zijn teleurstelling nog groter te maken, vond zijn laatste slachtoffer van de avond het nodig om roet in het eten te gooien. Hij was aan het kijken hoe ver zijn kennis van de omstreken van Lund was. Edje heeft aan de telefoon de straatnaam van onze boerderij een keer of acht moeten spellen voordat dit bij Den Daaf en Jackermans aangekomen was… naar achteraf bleek hadden zij de Turkse versie van TomTom bij zich, die in Zweden door het afwijkende magnetisch veld niet volledig goed functioneerde.
De ochtend die volgde, vonden Cyber en Jules het nodig om na het ontbijt nog even hun lichaam te laten rusten. Toen Fritz ze vervolgens wakker maakte, had dit niet direct het gewenste effect… in plaats van opschieten om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken, schoten de heren op om ook nog even hun niet-dagelijkse ochtendgymnastiek te doen… in ondergoed (in Zweden, in de eerste week van januari) buiten over het grasveld enkele rondjes rennen. Na wat gefronsde gezichten van achter de ramen van het woongedeelte van Anna, gingen ze toch maar weer snel naar binnen.
Diezelfde dag hebben Uncle Fritz en Cyber de absolute topper van het toernooi gefloten. Een Meisjes U11-wedstrijd van Ik EOS Lund, die door een hoop enthousiaste jonge moeders [categorie Fritz] aangemoedigd en door een prachtige Zweedse coach [Emma, categorie Cyber] gecoacht werden. In het veld waren enkele aanwijzingen nodig voor de spelers om de bal een bepaalde kant op te spelen, het blijft jammer dat de tegenstanders dit af en toe ook doorhadden en ertussen doken… En het is zelfs nog gelukt om in deze wedstrijd een aanvallende fout te fluiten.
Tijdens die Lundaspelen heeft ons aller Kristoffer een facebook-account opgericht, speciaal voor de refs. De profielfoto is het vest van Jackermans, die op dat moment nog niet gedronken (bijnaam Whisky?) had. Vooral Don Leo bleek zeer actief op dit forum, en later ook onze ex-Nederlander Hans Bijkerk. Het Wifi in het huisje werd – naast het updaten van deze facebookpagina – ook actief gebruikt voor het contact met het thuisfront. Vooral de twee Lundgangers met een nieuwe relatie hadden hier veel behoefte aan . Daarnaast is het de moeite waard om te noemen dat Fritz het pingen ontdekt heeft… zijn telefoon ging een keer of 20 af zodra hij het huisje binnen kwam lopen.
De avond voor de finaledag was weer vol verrassingen over de nominaties. Er zijn door de diverse Lundgangers niet minder dan zes(!) finales in de wacht gesleept. Edje en Hans Bijkerk (die we ook maar meetellen) de Heren u20, Mr EOS de Dames u20, Den Daaf Dames u18, Leo en Ulu samen Dames u15 en Jackermans de Heren u15. Ara floot een Jongens U16 halve finale, net als Jules en Cyber, die tot hun grote vreugde samen aan mochten treden. Spijker had twee halve finales U16 en U18, en ook Fritz en Shiny moesten een topprestatie leveren. Ara was na haar wedstrijd nog niet klaar, want na de bewezen onkunde van Cyber moest toch een beetje fatsoenlijke fotograaf de finale van Edje op de gevoelige plaat vastleggen.
De finaledag zelf was weer even chaotisch als altijd. Mensen die bij een hal zijn achtergebleven, shirts en gesmeerde boterhammen die vergeten worden mee te nemen, en geklaag over auto’s die te ver weg van Idrotts geparkeerd staan. Ook heeft Kristoffer achteraf moeten bekennen dat de nieuwe officiële kleur voor de finalewedstrijden aangepast moet worden na de oranje invasie van dit jaar. Den Daaf heeft na zijn game zijn shirt zelfs nog uitgeleend, en toonde vol trots dat er na afloop niets meer onder zijn inloopjack zat… En zo waren ook diverse buitenlandse scheidsrechters dit jaar in het oranje te zien.
Daarnaast is het wel duidelijk dat deze Lund-trip een stuk duurder is geworden dan voorgaande jaren. Naast een meer uitgebreide sessie bij de Max en minder te fluiten wedstrijden, zijn er ook diverse parkeerbonnen opgelopen. Het enige geluk voor Ara is dat de voorgaande bonnen ook nooit doorgestuurd zijn… en Don Leo vond het nodig om vanuit de auto te bellen wat het betekende als je een flits zag buiten de auto op het moment dat je te hard reed.
Na een tweede knuffelsessie bij Anna thuis, werd de weg ingezet richting Trelleborg. Jackermans en Den Daaf wisten de weg al, dus die reden geheel logisch achteraan. In pizzaria Istanbul had Cyber enige problemen met het drinken van zijn perencider, en menig tafelgenoot heeft dit moeten merken… toen het daarna echter ging om pizza in zijn keel in plaats van vocht, was Mr EOS gelukkig helder genoeg om met ferme docentenkracht te ondersteunen. De bootreis terug was er voor negen van de twaalf een normale… rond elven naar bed, en op tijd weer wakker worden. Jules, Cyber en Ara vonden het echter nodig om rond enen nog de weg te zoeken naar de sauna, en na een aansluitend bubbelbad pas even over drieën hun bed op te zoeken.
Gevolg hiervan was wel dat Don Leo om 7:15 – het moment dat we richting auto’s moesten – bijzonder hard op de deur moest kloppen om de twee jonge goden uit hun dromen te halen. Eenmaal onderweg echter werd de slaap door diverse mensen weer snel hervat. Ontbijten deden we in een schattig (retro?)-jaren-’60-pension, en Edje blijft maar beweren dat het toeval was dat we daar uit zijn gekomen. De rest van de reis verliep voorspoedig, en voor we het wisten kwamen Hengelo en Deventer alweer in zicht. Er werd flink geknuffeld, want het zou nog een hele dag duren tot we elkaar weer zouden zien… En Ara heeft beloofd om zo nu en dan eens langs te komen.
2012 was – wederom – een topper!
Abonneren op:
Posts (Atom)