Tijd Voor Nieuwe Generatie Basketballbestuurders

Onderstaande stukje is te lezen op de web site van me goede vriend
en guru der schrijvende pers der naties op de Powerforward.nl

ziet het niet als een plagiaat , maar zie meer als verder verspreiden
van deze gedachten door mij waar ik zeer onderstreep.
Waar ik ook een van de vrijwilgers was op de Rinus De Jong Invitational.
Guru ......
ik kon niet beter verwoorden dan wat je meester werk
hier onder laat zien, misschien dat er wat liefhebbers zijn die je geweldige site niet altijd weten te vinden en vandaar het geheele stuk
hier onder.

Ik zeg ook op mijn beurt .............
laat iedereen zijn / haar ego op zij schuiven en wees niet bang
dat gij je seizoens kaart kan gaan verliezen en zet je stoel ter beschikking en onder een valg ....... en dat is een geweldige bond
verder gaan.
Dat is voor uit denken en tijd word voor nieuwe generatie bestuurders
en zekers de coaches en de trainers en de opleiders.
Wat nou ... DEC. of VEC. .... wat nou FEB. ...... wat nou DBL. ....
Er is maar een die verantwoordelijk is voor basketbal in een land
en dat is een .. of de basketball bond van die land.
Ach ..... ik zeik weer en wie ben ik nie waar.
Veel lees plezier hier onder


LuluHoops









Het basketbaljaar 2011 sloot ik af met een bezoek aan het Rinus de Jong Invitational Tournament. Topbasketbal met onvoldoende steun vanuit eigen land en regio. Technische mensen schitteren door afwezigheid. Onwelwillendheid of ondeskundigheid? Hoe dan ook, het was een fantastische ervaring. Niet in de laatste plaats vanwege de verrichtingen van jonge Nederlandse topbasketballers.

"Zachte heelmeesters maken stinkende wonden", zei Corrie Johannes altijd. Mijn lieve, integere en soms spijkerharde grootmoeder trok daarbij altijd een gezicht alsof ze zojuist een vol glas huishoudazijn had leeggedronken. Nederland is een land waarin nogal wat mensen omfloerst zaken aankaarten, waarin mensen elkaar recht in het gezicht niet zeggen wat ze achter ruggen om (of vanachter aliassen) wel doen. In onze Oranje basketbalwereld is het niet anders. Ongeacht de redenen voor dergelijk gedrag, zal dit voor niet één lezer een verrassing zijn. Deze kleinzoon van oma Corrie is liever een hete kroket die mensen soms liever niet aanpakken, dan een frikandel die achter een vettig luikje wat ongemakkelijk ligt te zweten. Het goede nieuws is dat ik steeds vaker gelijkgestemden tegenkom; mensen die helemaal lijp zijn van basketbal en voor hun mening uit willen komen. Over één ding zijn ze het allemaal eens: de kogel moet door de kerk. Vooruit met zijn allen!

Spelniveau openbaring
Op de finaledag van het Rinus de Jong Invitational - de tweede jaargang - zag ik in de Maaspoort fantastisch basketbal van mannen onder de 18 en de 21 jaar. Ik was daar op uitnodiging van de firma Schelde Sports, dat na de overname door het toonaangevende Janssen-Fritsen beduidend aan elan gewonnen heeft. Het was mooi te zien hoe de directieleden, inclusief zij die nog niet bekend waren met basketbal, zich verdiepten in het basketbal én genoten van de kwaliteit op het veld. Voor mijzelf was het spelniveau een openbaring. Ik had er geen benul van dat er in Nederland een ʻjeugdtoernooiʼ werd georganiseerd van een dergelijke, grote kwaliteit. Maar, zo zou ik later van één van de organisatoren begrijpen, ik ben daar lang niet de enige in. Terwijl het parket bijna uit zijn voegen barstte van het talent, schitterden de nodige beleidsmakers - ook de technische mensen van de topteams - door afwezigheid. Of dat laatste nu wel zoʼn gemis is, daar kom ik nog op terug. Degenen die wél in ʼs-Hertogenbosch op de tribune zaten kwamen ruimschoots aan hun trekken.

Spaanse Nederlanders
In totaal 4.500 toeschouwers zagen drie dagen lang topbasketbal van jongens uit onder andere Nederland, de Verenigde Staten, Servië, Israël, Letland en Litouwen. EiffelTowers Den Bosch U21 zorgde in zijn openingswedstrijd meteen voor een daverende verrassing door overtuigend te winnen van de Europese talenten van Canarias Basketball Academy (Spanje). In dat team spelen overigens maar liefst vier Oranjejongens: Hidde Vos, Joël Brandt, Quincy Treffers en Matthias Runs. In het U18-team van de eilandbewoners staan er nog eens zes op het roster: Mekbib Anthonisse, Stephan Topalovic, Shane Hammink, Ryan Hammink, Floris Versteeg en Jito Kok. Allemaal Nederlandse jeugdtoppers die in het buitenland hard werken aan hun basketbaltoekomst. Voor even terug in Nederland omdat er in de Bossche hoofdstad zoʼn sterk bezet toernooi wordt georganiseerd. Eigenlijk is het er ook voor hen, voor talentrijke Nederlandse jongens. Roel van de Graaf, één van de organisatoren: "Doel van het toernooi is ze een mogelijkheid te bieden zich verder te ontwikkelen door op hoog niveau wedstrijden te spelen. Daarnaast betrekken we de jongste jeugd erbij, om ze aan het basketballen te krijgen."

Geen jeugdbasketbal
Het Rinus de Jong Invitational wordt bestierd door een kwartet van basketballiefhebbers. Naast Van de Graaf zijn dat Rob van der Heijden, Jules Spijkers en basketbalduizendpoot Leo van Overdijk. "Met dit team doen we de opbouw", legt Van de Graaf uit, "en uiteindelijk draaien we het toernooi met 90 man." Op de finaledag was behoorlijk wat publiek afgekomen. Lang niet genoeg naar de zin van de organisatie, die er naar eigen zeggen veel aan had gedaan om de lokale nieuwsbronnen te benaderen. Maar sloeg je bijvoorbeeld het Brabants Dagblad open, dan las je er niets over de verrichtingen van de talenten uit eigen stad en de aanwezigheid van Europese toppers. Dat zat Van de Graaf zichtbaar niet lekker, maar hij stak de hand in eigen boezem. "Dit hebben we, denk ik, zelf niet helemaal goed gedaan. De lokale pers is door ons vooral benaderd om zo veel mogelijk kinderen te bereiken. Mede daardoor staan we te boek als jeugdtoernooi. Kijk je echter naar het niveau én zie je hoe U21-mannen spelen, dan is er helemaal geen sprake van jeugdbasketbal. Ik hoorde zelfs Sam Jones, na de finale van vorig jaar, over één van de teams zeggen: ʻIk weet niet of wij hier zomaar van winnenʼ." De assistent-coach van EiffelTowers Den Bosch doelde op Canarias Basketball Academy, waar niet minder dan vijf Nederlandse jongens zijn gaan spelen om de simpele reden dat ze in eigen land niet goed genoeg werden bevonden.

Rob Meurs
Naarmate ons gesprek vordert, wordt steeds duidelijker dat het aan Van de Graaf knaagt, dat jongens uit eigen land amper de kans hebben in de eigen topcompetitie te worden opgeleid. Laat staan door te breken. Menigeen legt zich er gelaten bij neer, maar de Brabander laat zich er niet door uit het veld slaan. Integendeel. "Vroeger had je Rob Meurs die zich om die groep jongens bekommerde. Ik probeer nu een beetje op te pikken wat na zijn overlijden is blijven liggen (Meurs, een alom gerespecteerd basketbaladviseur, werd door een fataal motorongeluk slechts 54 jaar, MK)." En dat is nogal wat, zo blijkt uit het verhaal van Van de Graaf. "Het is niet niks wat we hier doen. In het buitenland zien ze dat we goed bezig zijn, dat we hier een sterk bezet toernooi hebben neergezet. Maar wij willen meer. Zo ga ik begin dit jaar naar Israël. Ik mag er rondneuzen bij Maccabi Tel Aviv. Daar hebben ze heus niet oneindig veel geld, alleen is het al 30 jaar een Europese topclub. Ik wil weten hoe ze dat daar doen, hoe ze hun jeugd opleiden."

Nieuwe bestuurders
De bereidheid om ʻzijnʼ jongens richting een heuse basketballoopbaan te gidsen lijkt - letterlijk - geen grenzen te kennen. De voelsprieten dan wel voetstappen van Van de Graaf tref je overal ter wereld aan. Er vliegen namen van spelers voorbij die in de Nederlandse basketbalwereld te weinig op de radar voorkomen. "Ken je Thomas van der Mars? Hij doet het minstens zo goed bij Portland University als Robin Smeulders het deed. Maar is er straks plek voor hem in de Nederlandse competitie? Wordt hij überhaupt wel gevolgd? Ik vind dat het tijd is voor een nieuwe generatie basketbalbestuurders. De huidige club heeft zó weinig aandacht voor wat er bijvoorbeeld in Europa gebeurt. Ze hebben echt geen idee wat er speelt. Gaan ze wel eens praten met coaches en trainers uit toplanden om te vragen wat een 18-jarige eigenlijk moet kunnen? Ik heb geen flauw idee. Wanneer ik buitenlandse toernooien bezoek, en dat doe ik regelmatig, kom ik in ieder geval nooit andere Nederlanders tegen."

ʻBeetje dooddoenerʼ
Hoe gek het ook klinkt, zelfs in de Maaspoort liep het niet over van technische beleidsmensen uit eigen land. Wellicht komen zij volgend jaar, wanneer de derde editie van het Bossche toernooi ongetwijfeld nóg sterker is. De vraag is echter of je er wat mee opschiet, gezien de betweterige houding van menig ʻbasketbaltechneutʼ. Van de Graaf illustreert, zonder rancune, dat laatste met een sprekend voorbeeld: "Ik sprak tijdens het toernooi iemand van een eredivisieclub. Hij vroeg zich af of de Slowaak Boris Bojanovsky (een 18-jarige, zeer beweeglijke center van 2.17m met een goed schot - topscorer in de finale, MK) in de manneneredivisie van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. Het gaat hier over een talent dat zowel door de grote colleges als diverse NBA-teams in de gaten wordt gehouden. Een dergelijke houding is voor mij een beetje een dooddoener. Als Bojanovsky in de ogen van zoʼn man al niet goed genoeg is, hoe kunnen jongens als Shane Hammink en Jito Kok dan ooit een plek krijgen in onze eigen eredivisie?"


Vrolijke gezichten
Of het nu om onwelwillende dan wel ondeskundige beleidsmensen gaat, vaststaat dat ze niet hebben kunnen verhinderen dat ook de tweede editie van het Rinus de Jong Invitational een knaller was. Een hal vol vrolijke gezichten, behalve dan bij de verliezers van de finales. Bij Canarias Basketball Academy zag je zelfs grote kerels een traantje wegpinken. Zó gemotiveerd zijn die jongens, zó graag willen ze een profloopbaan in hun favoriete sport. Van de Graaf en zijn mede-organisatoren bieden ze kans op revanche. "Volgend jaar spelen we wederom met acht ploegen. Het liefst met zo veel mogelijk Nederlanders. Verder gaan we door met de Kids Experience. Onze clinic voor de jongste kinderen was een groot succes. Van ouders van de ruim 250 deelnemertjes ontvingen we een dag later 60 e-mails, omdat hun kind wil gaan basketballen. Daarnaast gaan we de coaching-clinics opsplitsen in één voor onervaren en één voor ervaren coaches. We willen in de breedte groeien."

Knight en Hurley
Topbasketbal voor talenten en groei in de breedte, het Rinus de Jong Invitational is het levende bewijs dat dit prima te realiseren is. In korte tijd nog wel, zo toont de toernooiorganisatie aan. Het vergt wel enige inspanning én kennis van zaken. Geen zee te hoog voor Van de Graaf om te weten te komen hoe je talenten kunt opleiden. "Toen Bobby Knight nog coach van Indiana was, heb ik er één telefoontje aan gewaagd om bij hem stage te kunnen lopen. Ik kreeg hem niet direct aan de lijn, maar werd wel door hemzelf teruggebeld. Ik vroeg hem of ik eens langs kon komen. Zijn reactie was: ʻNatuurlijk, jongen!ʼ. Ook bij Bob Hurley (succesvolste high school-coach aller tijden en Hall Of Fameʼer, MK) kon ik terecht. Ik las de bestseller over zijn aanpak en resulaten en wist dat hij iets voor elkaar krijgt dat niet normaal is. Om diezelfde reden ben ik straks in Tel Aviv. Weet je, het zit allemaal veel simpeler in elkaar in de basketbalwereld dan menigeen je wil doen geloven. Er zijn genoeg mensen te vinden die jou verder willen helpen. Je hoeft eigenlijk alleen maar te bellen."

Meer jeugdopleiders
Ik wil, speciaal voor de sceptici, duidelijk maken dat Van de Graaf geenszins aan borstklopperij doet. Sterker nog, ik vraag me af waarom hij niet wat nadrukkelijker aan de weg timmert met zijn kennis, kunde en netwerk. Ons basketbal zou er wel bij varen. De Bosschenaar heeft zelfs een visie op hoe de eerste stap op weg naar meer eigen talenten in de eredivisie eruit zou moeten zien. "De bond wil nu tien regionale talentencentra (RTCʼs, MK). Dan gaat het om vier of vijf teams per regio. Waar haal je op korte termijn zo veel topopleiders vandaan? Waarom niet gewoon daar beginnen waar we de beste opleiders al in huis hebben en van daaruit verder bouwen? Iemand als Henk Pieterse leert kinderen precies wat ze nodig hebben, en Remi de Wit en Wierd Goedee zijn van hetzelfde niveau. Zo zijn er nog een aantal goede opleiders, maar we hebben er veel meer nodig." De stilte die Van de Graaf even laat vallen vult zich met zorg. Je hoort hem bijna nadenken over hoe al die jongens die zo graag willen tóch de top kunnen bereiken. Het raakt me als spraakwaterval Van de Graaf ook na mijn slotvraag even niets weet te zeggen. Die luidde: "Zou jij niet dolgraag een rol willen spelen in het technisch beleid van de Nederlandse Basketbal Bond?" Roel, mijn zegen heb je.

Met liefde,

Michel Kriek.