London`s Calling Deel 2

De deel 2 van de belevenissen van de assistent
bondscoach Irene Sloofs is weer te bewonderen
op de site van onze vrienden van ibasketball.nl en
op roelstoelbasketball.nl

waaauwww zeg ... wat klinkt dat erg
mooi nie waar bondscoach ... wahahahaha ... alleen staat nu effe
een woord voor als die van assistent ...

Wie weet wat geduld en passie voort brengt in der toekomst.
Al hoe wel ik jammer vind dat zo een geweldig mooie vrouw
en zekers een geweldige speelster die niet eens over haar top is
zo moet eindigen en tjaaaa ....
Las van de week dat andere vaste waarde voor de dames basketball hier in onze kikkerlandje ook er mee gestopt is ... wie ....
Laura Kooij. Meid ik zal je missen .....

Als je iets van 30 in zicht ziet ... bent ge een oud vrijster
moet achter de geraniums gaan zitten ... onder de noemer van maatschappelijk
verantwoord huiske .... boooomke ... beestke ... en werk.

Kijk naar Ann Wouters .... Nevriye Yilmaz .... en zekers
Maria Stehpanova ......
Zij zijn de steun pilaren van hun land en een lichtend voor beeld voor de jonge meiden in hun land die nog niet ongesteld zijn en maand verband gebruiken met of zonder pads of de luchtige vleugels.

Eeeeehhh ... solly .... ga weer te ver.
Kunnen we nou niet eens die geld er voor rezerveren dat deze ervaren speelsters behouden blijven voor de dames basketball competitie hier
in Nederland.
Ach ..... laat maar ..... wil best wel over peinzen met iedereen
als ge de pilske koud zet en wat pinda`s er bij neer zet.

Wil jullie ook mee laten genieten van de geweldige stukje van
dag boek van coach Sloofs.



Door LuluHoops





Blog Irene Sloof
Maart 13th, 2012




Rolstoelbasketball.nl – Het nationale dames rolstoelbasketbal team heeft zich geplaatst voor de Paralympische Spelen in Londen aankomende zomer. Als assistent coach van dit team wil ik mijn belevenissen op weg naar en op het dit grootste sportevenement vastleggen en delen.
Weekend Weg

Na maanden van fysieke trainingen in de zaal en in het krachthonk, basketball drills, oefenwedstrijden tegen samengestelde teams op Papendal en teamsessies over voeding en video analyse, was het eindelijk 2 maart 2012 en hoog tijd om weg te gaan uit Nederland. Een weekend weg van onze eigen sporthal op Papendal, onze gezinnen en eigen land was wat het team nodig had. Bewust of onbewust, maar het verlaten van de vertrouwde omgeving en een weekend niets anders doen dan wedstrijden spelen, trainen en bij elkaar zijn is essentieel voor een groep om een echt team te worden.

Vrijdag 2 maart verzamelden we op Schiphol. Het enthousiasme en de spanning waren beide zeer goed voelbaar. De normale routines bij het inchecken werden weer als vanouds chaotisch: 24 rolstoelen inchecken, 17 tassen, 3 kledingtassen, 1 gereedschapskoffer, 1 behandeltafel en de medische kist van Wim Crouwel met een afmeting waar wel 3 volwassen personen in meegesmokkeld kunnen worden, duurt toch altijd weer even voordat dit gelabeld en ingecheckt is. En het was maar voor 3 dagen Engeland!

Iedere keer is het toch weer afwachten welke moeilijkheden zich weer voordoen. Al 7 jaar mag ik werken met nationale rolstoelbasketbal teams en al 7 jaar reizen we overal naar toe en nog steeds snappen veel maatschappijen nog niet, dat het toch echt makkelijker is voor rolstoelgebruikers om vooraan in het vliegtuig te zitten. Dit is makkelijker voor de passagiers, maar ook voor het grondpersoneel dat hulp biedt. Gelukkig zaten we achterin.

In Manchester werden we hartelijk ontvangen. Op een heerlijke slingertocht door de bergen naar Sheffield kwamen we de meest mooie vergezichten tegen. Eindeloze vlakten die glooiden met schapen grazend aan de heide begroeiing. Stenen muurtjes handmatig opgestapeld in vroeger tijden. Als ik mijn ogen sloot zag ik de vroegere bewoners hun eigen ‘battles’ uitgevechten op deze vlaktes.

Inchecken in het hotel en een snelle lunch gingen vooraf aan de eerste wedstrijd die deze vrijdagavond al gespeeld zou worden. Net uit het vliegtuig en de bus gerold en dan een wedstrijd spelen vergt altijd extra concentratie. Niet helemaal tevreden over het vertoonde spel, vertrokken speelsters en staff richting hotel. Wedstrijdbeelden bekijken is een vast onderdeel van onze manier van werken. Gelukkig maakte een flink aantal speelsters hier gebruik van. Zo ontstaat er discussie, uitleg en uiteindelijk meer begrip voor elkaar.

Zaterdag weer twee wedstrijden met een vrijwillige training tussendoor. Het vrijwillige aspect was prima. Meiden die het lekker vonden om even te schieten, konden dit doen. Mijn doel van de training was dat speelsters met een lekker gevoel de avondwedstrijd in zouden gaan. De sfeer was alles behalve vrijwillig. De twee gemaakte teams daagden elkaar uit bij iedere schot drill. Heerlijk om te zien dat bij steeds meer meiden die echte ‘winners’ mentaliteit boven komt drijven.
Na de training was een rustmoment voor de speelsters. Tja en wat doe je dan als staff? We hebben het geluk dat Bert van Blitterswijk (mecanicien), Gertjan van der Linden (hoofdcoach), Jeff van Loon (manager), Luc Vergoossen (analist), Wim Crouwel (fysiotherapeut) en ik al wat langer samen werken. Bij elkaar zitten met een bak koffie is dus al genoeg om een goede tijd te hebben. Praten over de nieuwste snufjes van Apple, AFC, social media, DAS, het leven en alles wat in deze hoofden naar boven komt is dus geen stof om de tijd te doden, maar deze afwisseling van gespreksthema’s zorgt juist voor levendigheid.

Zondag speelden we wedstrijd vier van dit weekend. Zaak was om dit weekend geconcentreerd af te sluiten. Na 3 winstpartijen is het makkelijk om te verzwakken. Deze wedstrijd is echter belangrijk in ons proces, want er komt altijd weer een volgende wedstrijd. Conclusie van deze zondag: We zijn zeker op de goede weg, maar het laatste kwart heeft ons geleerd, dat we er nog lang niet zijn.

Nog 24 weken en dan is het zover…. London’s Calling!