Over hoogtepunten en teleurstellingen…
Neem elf scheidsrechters, drie auto’s, een iPhone-wekker die het niet doet en (het gebrek aan) een paar koppen koffie: alle ingrediënten voor de start van een TOP-week naar Lund zijn daar. In alle vroegte vertrok Edward van huis, met op de achterbank het kinderzitje, speciaal voor de newbies die hij in de auto zou hebben. Helaas vertrokken die vanaf de andere kant, zodat het zitje nog even thuis afgeleverd moest worden. Dat bleek niet heel erg, want Flo dacht om 5:35 op de klok te kijken, bleek het 8:35 te zijn, en vertrok auto één iets te laat vanuit Den Haag. Tijdens het ontbijt van Flo en Harm in de auto (oliebollen), belde Peter wanhopig op dat hij bij een Mac onderweg koffie wilde drinken, maar dat die Mac nog dicht was.
Toch is het gezelschap, bestaande uit acht personen, erin geslaagd om elkaar bij een mooi en rustig pompstation te vinden. Er werd flink geknuffeld en natuurlijk koffie gedronken, waarna de rit verder ging richting Duitsland. Door onze vertraging leken we veel later aan te komen dan de vrienden uit Den Helder en Fryslân, maar niets bleek minder waar. Bij navraag hoe het met de auto uit Den Helder stond, bleek dat Ronald z’n enkel verstuikt had en naar het ziekenhuis moest voor foto’s. Gelukkig was dit proces dermate snel afgerond, dat de auto op tijd kon vertrekken uit Den Helder, en de oorzaak van het half uur later komen het lange koffiedrinken bij Mr. T was... De Grote Wijze Uil kwam met zonnebril en capuchon aangelopen met eigengemaakte gevulde Turkse baksels, die volgens hem erg lekker waren… opvallendst was nog dat hij er zelf bijzonder weinig van at (“ik heb al gehad…”). De rest was wisselend enthousiast.
In de auto’s heen werd alom getreurd om het verplichte thuisblijven van Mr. EOS. Zijn persoonlijke Hall of Fame van Technische Fouten werd wel uitgebreid besproken… coaches die weigerden het veld te verlaten, scheidsrechters die zeer beleefd doch dringend een coach verzoeken te gaan zitten en vervolgens een T-fout geven… Thanks and © Harde Juiner, 2010. Gezien de aantallen fouten tijdens het toernooi, waren de Dutchies bang om hard op te treden, D-fouten zijn uitgebleven en vele sussende woorden deden in combinatie met het excuus ‘het is maar een toernooi’ veel straffen achterwege blijven.
Onderweg wilde de Grote Wijze Uil zijn kennis op diverse gebieden per sé nog verder verrijken, en daarom prefereerde hij het om in de auto te zitten naast Edje Ruif in plaats van Don Leo, zodat Cybren op mocht schuiven en een plekje naast Jules op moest zoeken. In die auto is nog eindeloos gediscussieerd over natuurkundige aspecten van boten, trillingstijden, gewichten, golflengtes (van watergolven in dit geval), en de samenhang daartussen… dus Maffia is niet de enige die een leerzame autorit heeft gehad.
Op de boot kwam Peter al snel zijn vriendin van vorig jaar tegen, die deze keer haar vriend had meegenomen… Cybren en Maffia vonden het nodig om nu al wat eten in te slaan, voordat we bij de Max’ zouden zijn zou te lang duren. Ronald Rieuwers, verder te noemen “De R van…”, bleef onrustig rondjes lopen met zijn jas aan, de vraag is wat hij buiten ons gezelschap probeerde te houden. Tegelijkertijd probeerde Cybren verborgen te houden dat hij heel veel aan het sms’en was met iemand in Lund die hem heel erg graag weer wilde zien.
Eenmaal op het parkeerdek van de auto’s aangekomen, was de groep verhit in een ingewikkelde spelregeldiscussie. In een U16-wedstrijd, een half seizoen geleden, was er ooit een keer een coach die aan de andere kant wilde inlopen dat hij op dat moment deed… Na diverse boekjes ingekeken te hebben, en lange discussies gevoerd te hebben over wat nu de situatie was, kende iedereen eigenlijk de regel (artikel 9.3!) en bleek dat er helemaal geen discussie was. De eerste grote groepsknuffel was een feit, met “we hebben allemaal gelijk!!” werd er op het dek enthousiast op- en neergesprongen. Alle omstanders keken met verbijstering naar dat stelletje ongeregeld, als alle Nederlanders zo waren….
Na de boot direct doorgereden richting Anna, waar Don Leo haar driemaal hartelijk begroette (ook namens Paul Silvester en Mr EOS). De rest hield het bij één. Na het snel uitpakken (en een eerste potje schaak door de twee youngsters), direct door naar de EOS-hal om het schema op te halen. Bij aankomst op de tweede verdieping werd Sybren letterlijk in de armen gevlogen door Emilia, en hij wist even niet wat hem overkwam…
Na het ontvangen van de schema’s doorgereden richting Max, waar de traditie zich voortzette. Dubbel bestellen (er waren newbies die voor de grap twee verschillende bestellingen deden, lekker zo…), enkel krijgen met wat missers, de missers opnieuw bestellen en achteraf concluderen dat we voor de in eerste instantie missende burgers waarschijnlijk veel extra patat gekregen hadden… Grote Wijze Uil was zo wijs om deze niet over te laten zijn.
Het aantal wedstrijden tijdens het toernooi, dat vorig jaar nog op 7 tot 9 per dag lag, was nu verlaagd naar 6 tot 7 per dag. En het schema was zelfs zodanig goed, dat iedereen of een ochtend of de avond vrij had, en zelfs bijna altijd kon gaan lunchen en avondeten… en natuurlijk was dat ook de verdienste van de twee briljante planners Flo en Mr T.
’s Avonds verscheen er een bijzonder grote hoeveelheid eten op het tafeltje bij Anna, en werd er van het tv’tje gebruik gemaakt om NBA te gaan kijken. Syb en Stolk zaten beneden te schaken, en trokken zich verder weinig aan van de rest. Van normaal schaken ging het naar snelschaken naar variaties tussen die twee. Zelfs op de allerlaatste dag, voordat de stoet richting slaapboot vertrok, probeerde het duo nog zoveel mogelijk spelletjes af te ronden. Dit jaar bleek de overall verliezer van vorig jaar de sterkere, en moest Jules het verlies accepteren. Na twee keer Lund staat de stand 1-1.
Weersomstandigheden in Lund zelf waren een factor waarbij van tevoren geen rekening gehouden was. Grote hopen sneeuw lagen langs de weg, zelfs binnen de bebouwde kom. En dat het glad was, bleek direct de eerste avond, waar Edje hard viel maar waar alles gelukkig erg mee bleek te vallen. De dagen daarna zijn de meesten van de groep wel een keer onderuit gegaan, de enkelingen die niet gevallen zijn zijn dat wel meerdere keren bijna.
De hardhandige masseur van vorig jaar bleek toch wel in de smaak gevallen, want ook voor dit jaar had Edje hem weer bereid gevonden. Juust heeft de masseur binnengelaten (wat een toeval dat hij in het huisje was…), waarna deze zich met biertje & tv vermaakt heeft totdat de rest terugkwam. Na deze hardhandige maar erg prettige massage, kwam Mafia met tranen in zijn ogen naar boven dat het toch wel erg veel pijn deed… maar de dag erna liep iedereen weer als jonge hinde over het veld. De enige die zich had afgemeld voor de massage was Cybren, omdat die door andere activiteiten verwachtte niet aanwezig te zijn…
Die andere activiteiten betrof het uit eten gaan met dezelfde Zweedse jongedame die hem de eerste avond om de hals vloog. Na een lange voorbereiding (juiste avond uitzoeken qua wedstrijden, speciaal eerst terug naar huisje om om te kleden, etc), bleek het avondje samen niet aan de verwachting te voldoen. Redelijk teleurgesteld kwam Cybren bij Bollhuset aanlopen, waar toevallig Stolk en Skoon nog stonden te wachten op RR, die nog niet klaar was met fluiten.
Dinsdagavond trof het gezelschap elkaar na het fluiten in de EOS-hal. Het schema was iets minder aantrekkelijk dan vorig jaar, met ‘slechts’ vier A-finales en een hoop halve finales. Peter floot de Meiden U14, Joost de Meiden U16, Flo Meiden U18 en Edje Jongens U18.
Die avond in de staff-bar (en voor die avond ook coach- en referee-bar), bleef het hele gezelschap redelijk in een hoekje zitten. Alleen Grote Uil (die minder wijs was door het drinken van wat biertjes, en daardoor niet langer mocht blijven en zelf terug moest rijden) en Cybren gingen aan een tafel in het midden zitten, waar de laatstgenoemde aan de praat raakte met Zweedse meiden die hij en Jules hadden leren kennen tijdens een ander Zweeds toernooi in Eskiilstuna. De teleurstelling was dan ook groot toen de rest van het gezelschap aankondigde graag terug te willen naar het huisje.
De finaledag ging voorbij zoals alle andere finaledagen. Iets meer uitslapen, toch nog vroeg op, braaf ’s ochtends je wedstrijdje fluiten en ’s middags met z’n allen naar Idrotts om de finales te gaan kijken en onze collega’s in actie te zien. Een deel van de groep hield het na de Dames U20-finale voor gezien, het andere deel mocht nog genieten van een echte topwedstrijd van het toernooi, de Heren U20-finale. Na afloop allemaal nog even handjes geven aan Christoffer en andere collega-refs uit andere landen en terug naar het huisje.
Daar was het een kwestie van spullen inpakken en rijden richting boot. Cybren en Jules hielden nog een paar laatste potjes schaak, Don Leo bekommerde zich om de afwas die nog niet goed gedaan was, Edje poogde zijn computer nog te installeren en de rest amuseerde zich met gezellig bij elkaar zitten… Na een ritje richting Trellenborg daar gegeten in pizzaria Istanbul (Turks…? Een pizza Maffia stond op de kaart…). Buiten beleefden allen nog het koudste Zweden-momentje met een ijzige wind, die in de paar minuten lopen naar de auto iedereen bevroor. Vervolgens de boot op, Don Leo reed nog een rondje over het opstelterrein om nog éven te genieten van het Zweedse landschap, maar daarna vlot de boot op. Op de boot nog even een kopje koffie, waarna toch iedereen relatief snel zijn hut op zocht. Volgens Skoon begon nu het hoogtepunt van de trip pas… wat achter die gesloten deur van de hut nog gebeurd is? Feit is dat wakker worden de ochtend later wel moeilijk was…
Donderdag vroeg op, boot af, en rijden richting huis. Door wat drukte op de snelweg duurde het stuk in Duitsland wat langer dan gepland. Redelijk snel na thuiskomst gingen de liefdes-mailtjes alweer in de rondte, en kon niemand meer wachten tot de volgende groepsknuffel op zaterdag tijdens het halfjaarlijkse feestje van de BSC. Een geslaagde Lund-reis!!
Nederland, januari 2011, na terugkeer uit Lund….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten